Tomaz Humar

در آگوست سال 2005، توماز هومار روی یک طاقچه باریک در ارتفاع 5900 متری روی چهره مهیب روپال نانگاپاربات به دام افتاد. او در حال تلاش برای یک مسیر جدید بود، مستقیماً از وسط بلندترین کوه جهان - انفرادی. بعد از شش روز غذای او تمام شد، تقریباً سوختش تمام شد و اغلب توسط بهمن مدفون شد. سه هلیکوپتر برای یک استراحت کوتاه در آب و هوا آماده بودند تا او را از کوه بیرون بکشند. به دلیل جسارت صعود، شهرت کوهنورد، خطر بالای نجات، و گزارش‌های ساعتی که در وب‌سایت بیس کمپ او منتشر می‌شد، دنیا تماشا می‌کرد. آیا این دیدنی ترین نجات در تاریخ سنگنوردی خواهد بود؟ یا یک مرگ غم انگیز - و بسیار علنی - در کوهستان؟

سالها قبل، در حالی که کمونیسم در حال فروپاشی بود و بالکان در هرج و مرج فرو می رفت، هومار بدون تشریفات به یک جنگ کثیف اجباری شد. او را تحقیر می کرد، جایی که جنایات وحشیانه و غیرانسانی را مشاهده می کرد که او را منزجر می کرد. بالاخره کاری غیرقابل تصور را انجام داد: رفت و...

In August, 2005, Tomaz Humar was trapped on a narrow ledge at 5900 metres on the formidable Rupal Face of Nanga Parbat. He had been attempting a new route, directly up the middle of the highest mountain face in the world - solo. After six days he was out of food, almost out of fuel and frequently buried by avalanches. Three helicopters were poised for a brief break in the weather to pluck him off the mountain. Because of the audacity of the climb, the fame of the climber, the high risk associated with the rescue, and the hourly reports posted on his base-camp website, the world was watching. Would this be the most spectacular rescue in climbing history? Or a tragic - and very public - death in the mountains?

Years before, as communism was collapsing and the Balkans slid into chaos, Humar was unceremoniously conscripted into a dirty war that he despised, where he observed brutal and inhumane atrocities that disgusted him. Finally he did the unthinkable: he left and...