Tokyo Vernacular: Common Spaces, Local Histories, Found Objects

ساختمان های حفاظت شده و مناطق تاریخی، موزه ها و بازسازی ها به بخش مهمی از چشم انداز شهرهای سراسر جهان تبدیل شده اند. با شروع دهه 1970، توکیو در این روند شرکت کرد. با این حال، تخریب های مکرر و توسعه مجدد سریع شهر را با اندک ساختمانی با ارزش تاریخی شناخته شده باقی گذاشت. بنابراین، توکیو اواخر قرن بیستم یک مورد روشنگر از ظهور حس جدیدی از تاریخ در محیط فیزیکی شهر ارائه می دهد، زیرا هم نیاز به تغییر در ادراک ارزش و هم جستجوی تاریخ در حواشی و فاصله های منظر شهری به سرعت در حال مدرن شدن دارد. . بورس تحصیلی تا به امروز تمایل داشته است که تاریخ گرایی در زمینه پساصنعتی را یا به عنوان پاسخی واقعی به ضرر و یا به عنوان کالایی بدبینانه از گذشته تلقی کند. روند تاریخی تاریخی شدن توکیو تفسیرهای دیگری را پیشنهاد می کند. حرکت از سیاست میدان عمومی به اختراع جامعه محله، به عجیب و غریبی که در خیابان ها یافت می شود و اختصاص داده می شود، به تقدیس صحنه های روزمره و مصنوعات به عنوان میراث در موزه ها، Tokyo Vernacular ردیابی کشف مجدد گذشتهگاهی اوقات به اشکال غیرمحتملدر شهری با چند مکان دیدنی سنتی. گذشته کشف شده توکیو به عنوان بخشی از سیاست جدید روزمره پس از شکست سیاست توده ای در دهه 1960 بسیج شد. نسل پس از دهه 1960 به جای اینکه شهر را به عنوان مرکز ملی تصور کند و فضای عمومی را به عنوان شهروندان ملی مدعی شود، به مکان‌ها و چیزهای محلی که تجسم زبان بومی شهر است ارزش قائل شد و به دنبال چیزی بود که می‌توان آن را به عنوان دارایی مشترک در خارج از مرزها ادعا کرد. فضاهای سرمایه داری شرکتی و دولت.

Preserved buildings and historic districts, museums and reconstructions have become an important part of the landscape of cities around the world. Beginning in the 1970s, Tokyo participated in this trend. However, repeated destruction and rapid redevelopment left the city with little building stock of recognized historical value. Late twentieth-century Tokyo thus presents an illuminating case of the emergence of a new sense of history in the city’s physical environment, since it required both a shift in perceptions of value and a search for history in the margins and interstices of a rapidly modernizing cityscape. Scholarship to date has tended to view historicism in the postindustrial context as either a genuine response to loss, or as a cynical commodification of the past. The historical process of Tokyo’s historicization suggests other interpretations. Moving from the politics of the public square to the invention of neighborhood community, to oddities found and appropriated in the streets, to the consecration of everyday scenes and artifacts as heritage in museums, Tokyo Vernacular traces the rediscovery of the past—sometimes in unlikely forms—in a city with few traditional landmarks. Tokyo's rediscovered past was mobilized as part of a new politics of the everyday after the failure of mass politics in the 1960s. Rather than conceiving the city as national center and claiming public space as national citizens, the post-1960s generation came to value the local places and things that embodied the vernacular language of the city, and to seek what could be claimed as common property outside the spaces of corporate capitalism and the state.