To Live upon Hope: Mohicans and Missionaries in the Eighteenth-Century Northeast

دو جامعه شمال شرقی هند با سابقه استعمار مشابه، مبلغان جماعتی و موراویایی را به ترتیب طی پنج سال از یکدیگر پذیرفتند: موهیکان استاکبریج، ماساچوست (1735)، و شکومکو، در شهرستان داچس، نیویورک (1740). راشل ویلر در به امید زندگی کردن این سوال را بررسی می کند که "مسیحیت مبلغ" در دست این دو جامعه بومی چه شد.

موهیکان استاکبریج و شکومکو نقاشی کردند. نتیجه گیری های متفاوت از تجربیات آنها با قدرت های استعماری. هر دو سعی کردند آنچه را که عناصر اصلی فرهنگ موهیکان می دانستند حفظ کنند. سرخپوستان استاکبریج معتقد بودند که آموزش به روش های فرهنگی انگلیسی برای بقای آنها ضروری است و پذیرش پروژه ماموریت را به عنوان وسیله ای برای حفظ نقش های تاریخی خود به عنوان واسطه های فرهنگی می دانستند. در مقابل، موهیکان شکومکو به دنبال منابع جدیدی از قدرت معنوی بودند که می‌توان به آن‌ها دسترسی داشت تا با بیماری‌های ناشی از استعمار، مانند الکل و بیماری مبارزه کنند.

از طریق تحقیقات گسترده، به‌ویژه در موراویا. ویلر سوابق زندگی روزمره را درکی از تجربه زیسته جوامع موهیکان تحت استعمار ارائه می دهد. او درک مسیحیت آمریکایی در قرن هجدهم را با نشان دادن اینکه برنامه های مأموریت همیشه با تخریب فرهنگ بومی و پیشرفت پروژه های امپراتوری هدایت نمی شد، پیچیده می کند. زندگی بر روی امید دیدگاه غالب در مورد سازگاری یا مقاومت به عنوان دو قطب واکنش هند به استعمار اروپا را به چالش می کشد. ویلر دریافت که استعمار فشارهای شدیدی را بر مردم بومی وارد کرد، با این حال سرخپوستان نیز سطحی از عاملیت و خلاقیت را به کار گرفتند که به بقای آنها کمک کرد.

Two Northeast Indian communities with similar histories of colonization accepted Congregational and Moravian missionaries, respectively, within five years of one another: the Mohicans of Stockbridge, Massachusetts (1735), and Shekomeko, in Dutchess County, New York (1740). In To Live upon Hope, Rachel Wheeler explores the question of what "missionary Christianity" became in the hands of these two native communities.

The Mohicans of Stockbridge and Shekomeko drew different conclusions from their experiences with colonial powers. Both tried to preserve what they deemed core elements of Mohican culture. The Indians of Stockbridge believed education in English cultural ways was essential to their survival and cast their acceptance of the mission project as a means of preserving their historic roles as cultural intermediaries. The Mohicans of Shekomeko, by contrast, sought new sources of spiritual power that might be accessed in order to combat the ills that came with colonization, such as alcohol and disease.

Through extensive research, especially in the Moravian records of day-to-day life, Wheeler offers an understanding of the lived experience of Mohican communities under colonialism. She complicates the understanding of eighteenth-century American Christianity by demonstrating that mission programs were not always driven by the destruction of indigenous culture and the advancement of imperial projects. To Live upon Hope challenges the prevailing view of accommodation or resistance as the two poles of Indian responses to European colonization. Colonialism placed severe strains on native peoples, Wheeler finds, yet Indians also exercised a level of agency and creativity that aided in their survival.