To forget Venice

فراموش کردن ونیز چالش غیرمحتمل و عنوان جدیدترین مجموعه شعر پگ بویرز است. محل چندین سال فراموش نشدنی نوجوانی او، جایی که او بیشتر از هر شهر دیگری به آن بازگشته است، شهر ونیز در این اثر متنوع و غیر متعارف چند صدایی مورد تحسین و تحقیر گویندگان قرار گرفته است. صداهایی که در این اشعار می شنویم نه تنها متعلق به شخصیت هایی مانند مادر تادزیو (فکر کنید مرگ در ونیز)، یا همراه ولادیمیر ایلیچ لنین، یا جان راسکین پیامبر ویکتوریا و همسرش افی است. و همچنین به خزه دیوار، و ماسه، و به ویژه به یک سخنران نویسنده که در سال 1965، در سیزده سالگی، در ونیز فرود آمد و هرگز از تجارب شکل دهنده ای که او را در آنجا شکل داده بود، کاملاً بهبود نیافت. این کتاب در چندین مرحله از زندگی که شامل دلشکستگی و خیانت نوجوانان، ازدواج و فرزندان، دوستی و از دست دادن است، با اصرار به میل نویسنده برای رسیدن به عمق وسواسش نسبت به مکانی می‌پردازد که عمیقاً در آگاهی او نقش بسته است.

To Forget Venice is the improbable challenge and the title of Peg Boyers’s newest collection of poems. The site of several unforgettable years of her adolescence, the place she has returned to more frequently than any other, the city of Venice is both adored and reviled by the speakers in this varied and unconventionally polyphonic work. The voices we hear in these poems belong not only to characters like the mother of Tadzio (think Death in Venice), or the companion of Vladimir Ilych Lenin, or the Victorian prophet John Ruskin and his wife, Effie, but also to wall moss, and sand, and—most especially—an authorial speaker who in 1965, at age thirteen, landed in Venice and never quite recovered from the formative experiences that shaped her there. Ranging over several stages of a life that features adolescent heartbreak and betrayal, marriage and children, friendship and loss, the book insistently addresses the author’s desire to get to the bottom of her obsession with a place that has imprinted itself so profoundly on her consciousness.