To Exercise Our Talents: The Democratization of Writing in Britain

در بریتانیای قرن بیستم، چشم‌انداز ادبی دستخوش تغییری اساسی شد. نویسندگان مشتاق - که به طور سنتی از پس‌زمینه‌های اجتماعی ممتاز گرفته می‌شدند - اکنون شامل کارگران کارخانه می‌شوند که در میان زندگی‌های آشفته خانگی می‌نویسند، و زنان متاهل که در جستجوی راه‌های خلاقانه به باشگاه‌های نویسندگان می‌پیوندند. کریستوفر هیلیارد در این کتاب با طراحی درخشان، تاریخ خارق‌العاده صداهای «معمولی» را آشکار می‌کند.

نویسندگی به عنوان یک پیگیری سازمان یافته در دهه 1920 ظهور کرد که با باشگاه ها، مجلات، کتاب های راهنما، و مدارس مکاتبه تکمیل شد. مجله The Writer به هماهنگ کردن شبکه‌ای از «حلقه‌های نویسندگان» در سراسر بریتانیا کمک کرد که به نویسندگان احتمالی - به‌ویژه زنان - خارج از نخبگان تحصیل‌کرده لندن انجمنی برای بحث در مورد نوشتن ارائه می‌کرد. میراث وردزورث و دیگر رمانتیک‌های انگلیسی این باور را تشویق می‌کند که نویسندگان بالقوه باید درباره چیزهایی که شخصاً می‌دانند بنویسند - که هنر ناشی از تجربه و تکنیک واقعی در درجه دوم اهمیت است. دهه 1930 شاهد رونق انتشار نوشته‌های به اصطلاح پرولتری بود، به قول لزلی هالوارد، نویسنده بیرمنگام، مردان طبقه کارگر «به زبان خودم درباره مردم خودم» می‌نوشتند. در طول جنگ جهانی دوم، سربازان برای مقابله با آسیب های جنگ به شعر روی آوردند و مجله محبوب هفت این ایده را ترویج کرد که هر کسی، صرف نظر از پیشینه اجتماعی، می تواند یک نویسنده خلاق باشد. ابراز وجود به یک حق دموکراتیک تبدیل شد.

در به تصویر کشیدن زندگی خلاقانه مردم عادی - داستان نویسان و شاعرانی که تا کنون به ندرت اثری در تاریخ مکتوب از خود به جا گذاشته اند - با حساسیت به بازسازی ادبیات می پردازد. فرهنگ عصر دموکراتیک

In twentieth-century Britain the literary landscape underwent a fundamental change. Aspiring authors--traditionally drawn from privileged social backgrounds--now included factory workers writing amid chaotic home lives, and married women joining writers' clubs in search of creative outlets. In this brilliantly conceived book, Christopher Hilliard reveals the extraordinary history of "ordinary" voices.

Writing as an organized pursuit emerged in the 1920s, complete with clubs, magazines, guidebooks, and correspondence schools. The magazine The Writer helped coordinate a network of "writers' circles" throughout Britain that offered prospective authors--especially women--outside the educated London elite a forum in which to discuss writing. The legacy of Wordsworth and other English Romantics encouraged the belief that would-be authors should write about what they knew personally--that art flowed from genuine experience and technique was of secondary importance. The 1930s saw a boom in the publication of so-called proletarian writing, working-class men writing "in my own language about my own people," as Birmingham writer Leslie Halward put it. During World War II, soldiers turned to poetry to cope with the trauma of war, and the popular magazine Seven promoted the idea that anyone, regardless of social background, could be a creative writer. Self-expression became a democratic right.

In capturing the creative lives of ordinary people--would-be fiction-writers and poets who until now have left scarcely a mark on written history--Hilliard sensitively reconstructs the literary culture of a democratic age.