Time-Fetishes: The Secret History of Eternal Recurrence

بیش از دو هزار و نیم سال است که انسان ها تلاش کرده اند تا استراتژی هایی برای &کشف& حقیقت زمان، برای تعیین اینکه آیا زمان نامتناهی است، آیا ابدیت مدت نامتناهی یک حال پیوسته است، یا اینکه آن نیز با چرخه های خلقت و نابودی جهانی بالا و پایین می رود. Fetishes زمان تاریخچه سنتی را بازگو می کند که در تضاد با سنت غالب در متافیزیک غربی است که در پی پاکسازی ابدیت از ویژگی زمانی آن بوده است. از ماقبل سقراط تا اووید و فلوطین، و از شکسپیر تا هگل، شلینگ، نیچه، هایدگر و دریدا، فتیش های زمان سنت مخفی ایده عود ابدی را دنبال می کند و آن را به عنوان زمینه سازی اندیشه فلسفه و ادبیات غرب.
متفکران در این ضد تاریخ بازگشت ابدی به اندازه کافی در مسئله زمان درنگ کردند تا بیاموزند که چگونه در برابر جدایی ابدیت از زمان مقاومت کنند و چگونه در مورد هویت احتمالی زمان و ابدیت به عنوان یک موضوع تأمل کنند. راهی برای مقاومت در برابر تمام تعینات متافیزیکی قبلی لوکاخر با ترسیم مفاهیم اختراع مجدد دکترین بازگشت توسط نیچه، طیف وسیعی از متفکران باستان و مدرن را در بر می گیرد. نقش شکسپیر در این تاریخ به عنوان &شاعر زمان& اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا شکسپیر نه تنها استدلال‌های بازگشت ابدی پیش از مسیحیت را دوباره فعال می‌کند، بلکه به آنها و همه استدلال‌ها و تصاویر مربوط به ماهیت زمان و هستی، از منظری کنایه‌آمیز بی‌نظیر توجه می‌کند.

لوکاخر در حالی که از ادبیات به فلسفه و روانکاوی گذر می کند، تخیل نظری و بینشی تاریخی را به نمایش می گذارد که مجموعه ای از متون قبل و بعد از مسیحیت را برای رمزگشایی در آنها به منصه ظهور می رساند. رویارویی با فکر عود ابدی که مدت زیادی در زیر لایه‌های تفسیر متافیزیکی سفت و سخت مدفون بوده است.