Time, Literature, and Cartography After the Spatial Turn: The Chronometric Imaginary

زمان، ادبیات و نقشه‌برداری پس از چرخش فضایی استدلال می‌کند که چرخش فضایی در مطالعات ادبی پتانسیل ناشناخته‌ای برای تقویت راه‌های درک زمان در ادبیات دارد. آدام باروز با تکیه بر خوانش های جدید از زمان در طیفی از روایات ادبی، از جمله آداولادیمیر ناباکوف و بیداری فینیگان جیمز جویس، توانایی ادبیات در نمایش نقشه کشی ریتمیک متراکم و درهم را بررسی می کند. فرآیندهایی که فضاهای زندگی را تشکیل می دهند. این کتاب با بکارگیری بینش مطالعات تاب آوری بوم شناختی، و همچنین کار متاخر هانری لوفور در مورد ریتم در بازنمایی ادبی زمان، بررسی مستمری از «تخیل زمان سنجی» ادبیات ارائه می دهد: ظرفیت آن برای ترسیم روابط زمانی بین انسان و غیر انسان، محلی و جهانی.

Time, Literature and Cartography after the Spatial Turn argues that the spatial turn in literary studies has the unexplored potential to reinvigorate the ways in which we understand time in literature. Drawing on new readings of time in a range of literary narratives, including Vladimir Nabokov’s Ada and James Joyce’s Finnegans Wake, Adam Barrows explores literature’s ability to cartographically represent the dense and tangled rhythmic processes that constitute lived spaces. Applying the insights of ecological resilience studies, as well as Henri Lefebvre’s late work on rhythm to literary representations of time, this book offers a sustained examination of literature’s “chronometric imaginary”: its capacity to map the temporal relationships between the human and the non-human, the local and the global.