Time, Death, and the Feminine: Levinas with Heidegger

این کتاب با بررسی نقد لویناس از تلقی هایدگری از زمانمندی، نشان می دهد که چگونه مفهوم امر زنانه، حاصلخیزترین قلمرو اندیشه لویناس را قادر می سازد و آن را ممنوع می کند. به عقیده هایدگر، مفهوم سنتی زمان، که از ارسطو تا برگسون امتداد دارد، نامنسجم است، زیرا بر ناتوانی در هم اندیشی دو فرض استوار است: اینکه زمان حال واقعی ترین جنبه زمان است، و اینکه مدل علمی زمان نامتناهی، پیوسته و متشکل از مجموعه ای از نقاط اکنون کم و بیش یکسان. از نظر هایدگر، این تضاد، که به زمان حال امتیاز می دهد و زمان را جاری می پندارد، از سردرگمی درباره هستی ناشی می شود. او پیشنهاد می کند که این حال نیست، بلکه آینده است که خلسه اولیه موقتی است. از نظر هایدگر، مرگ جهت‌گیری برای درک زمانی معتبر ما فراهم می‌کند. لویناس با هایدگر موافق است که فناپذیری بسیار مهم‌تر از آن چیزی است که فیلسوفان پیشین زمان اذعان کرده‌اند، اما برای لویناس، مرگ من نیست، بلکه مرگ دیگری است که درک ما از زمان را تعیین می‌کند. او به گرایش هایدگر به فروپاشی خلسه‌ها (گذشته، حال و آینده) زمانمندی در یکدیگر انتقاد می‌کند و می‌کوشد از آنچه به‌عنوان دیدگاه کلی‌کننده زمان می‌داند دور شود. لویناس می‌خواهد شخصیت منحصربه‌فرد لحظه یا حال را احیا کند، بدون اینکه پویایی درونی آن را قربانی پیشرفت آینده آینده کند، و بدون غفلت از بارهای گذشته که تاریخ بر دوش ما می‌گذرد. نویسنده پیشنهاد می‌کند که اگرچه برداشت لویناس از سوبژکتیویته برخی از مشکلاتی را که فلسفه هایدگر مطرح می‌کند، مانند عدم پرداختن کافی به اخلاق، تصحیح می‌کند، لویناس موانع جدیدی ایجاد می‌کند، به‌ویژه نقش محدودکننده‌ای که او برای امر زنانه قائل است. از نظر لویناس، کارکردهای زنانه به عنوان آن چیزی است که تسهیل می کند، اما از رابطه اخلاقی که او به عنوان اوج فلسفه می بیند، حذف می شود. نویسنده با نشان دادن اینکه امر زنانه بخشی استراتژیک از فلسفه لویناس است، اما موردی است که توسط او اندیشیده نشده است، پیشنهاد می‌کند که ناکامی او در قرار دادن زنانه در تفکرش از نظر ساختاری با جدایی مفهومی او از سیاست از اخلاق همخوانی دارد.

Examining Levinas’s critique of the Heideggerian conception of temporality, this book shows how the notion of the feminine both enables and prohibits the most fertile territory of Levinas’s thought. According to Heidegger, the traditional notion of time, which stretches from Aristotle to Bergson, is incoherent because it rests on an inability to think together two assumptions: that the present is the most real aspect of time, and that the scientific model of time is infinite, continuous, and constituted by a series of more or less identical now-points. For Heidegger, this contradiction, which privileges the present and thinks of time as ongoing, derives from a confusion about Being. He suggests that it is not the present but the future that is the primordial ecstasis of temporality. For Heidegger, death provides an orientation for our authentic temporal understanding. Levinas agrees with Heidegger that mortality is much more significant than previous philosophers of time have acknowledged, but for Levinas, it is not my death, but the death of the other that determines our understanding of time. He is critical of Heidegger’s tendency to collapse the ecstases (past, present, and future) of temporality into one another, and seeks to move away from what he sees as a totalizing view of time. Levinas wants to rehabilitate the unique character of the instant, or present, without sacrificing its internal dynamic to the onward progression of the future, and without neglecting the burdens of the past that history visits upon us. The author suggests that though Levinas’s conception of subjectivity corrects some of the problems Heidegger’s philosophy introduces, such as his failure to deal adequately with ethics, Levinas creates new stumbling blocks, notably the confining role he accords to the feminine. For Levinas, the feminine functions as that which facilitates but is excluded from the ethical relation that he sees as the pinnacle of philosophy. Showing that the feminine is a strategic part of Levinas’s philosophy, but one that was not thought through by him, the author suggests that his failure to solidly place the feminine in his thinking is structurally consonant with his conceptual separation of politics from ethics.