Through the Morgue Door: One Woman’s Story of Survival and Saving Children in German-Occupied Paris (Pennsylvania Studies in Human Rights)

در سال 1934، در چهارده سالگی، کولت برول اولمان می دانست که می خواهد پزشک اطفال شود. در بیست و یک سالگی، سال دوم تحصیل در رشته پزشکی بود. تا سال 1942، برول اولمان و خانواده اش بر اساس قوانین روزافزون علیه آنها که توسط دولت پتین وضع شده بود، یهودیان ثبت شده بودند. پدرش دستگیر شده بود و در اردوگاه درانسی بازداشت شده بود و برول اولمان کارآموز بیمارستان روچیلد شده بود، تنها بیمارستانی در پاریس که پزشکان یهودی اجازه داشتند در آن تمرین کنند و بیماران یهودی می توانستند برای درمان مراجعه کنند.



> تحت نظر کلر هیمن، یک مددکار اجتماعی کاریزماتیک که رهبر شبکه فرار مخفی بیمارستان بود، برول اولمان به طور خستگی ناپذیر برای نجات کودکان یهودی تحت درمان در روچیلد شروع به کار کرد. فداکاری او برای حمایت از کودکان، شجاعت و نفوذ ناپذیری او در برابر بی عدالتی های مرگبار هولوکاست همیشه مشهود بود - چه قاچاق کودکان در خیابان های پاریس در تاریکی شب یا سرپیچی از افسران و پزشکان که به طرز وحشتناکی نگه داشته بودند. سرنوشت او در دستان آنهاست در نهایت، برول اولمان در سال 1943 مجبور به فرار از روچیلد شد، زمانی که به شبکه مقاومت پدرش ملحق شد و تا زمان آزادی در سال 1945 اطلاعاتی را برای سازمان اطلاعات مخفی دوگل جمع آوری و تحویل داد.

در سال 1970، برول اولمان بالاخره یک متخصص اطفال مجاز شد. اما پس از جنگ، مانند بسیاری دیگر، او به دنبال این بود که خاطرات خود را به خاک بسپارد. دهه‌ها بعد بود که او سرانجام شروع به صحبت علنی کرد - نه تنها در مورد کار و بقای خودش، بلکه در مورد کودکی که عمیق‌ترین تأثیر را بر او گذاشت. کتاب خاطرات برول اولمان که در ابتدا در سال 2017 به زبان فرانسه منتشر شد، وحشت‌های زندگی یهودیان را در دوران اشغال آلمان به تصویر می‌کشد و داستان ناشناخته بیمارستان روچیلد را در این دوره روشن می‌کند. اما بیشتر از همه، زندگی یک زن واقعا استثنایی و شجاع را روایت می کند که بازیگری هرگز برای او یک گزینه نبود.

In 1934, at the age of fourteen, Colette Brull-Ulmann knew that she wanted to become a pediatrician. By the age of twenty-one, she was in her second year of studying medicine. By 1942, Brull-Ulman and her family had become registered Jews under the ever-increasing statutes against them enacted by Petain’s government. Her father had been arrested and interned at the Drancy detention camp and Brull-Ulman had become an intern at the Rothschild Hospital, the only hospital in Paris where Jewish physicians were allowed to practice and Jewish patients could go for treatment.

Under Claire Heyman, a charismatic social worker who was a leader of the hospital’s secret escape network, Brull-Ulmann began working tirelessly to rescue Jewish children treated at the Rothschild. Her devotion to the protection of children, her bravery, and her imperviousness in the face of the deadly injustices of the Holocaust were always evident―whether smuggling children to safety through the Paris streets in the dead of night or defying officers and doctors who frighteningly held her fate in their hands. Ultimately, Brull-Ulmann was forced to flee the Rothschild in 1943, when she joined her father’s resistance network, gathering and delivering information for De Gaulle’s secret intelligence agency until the Liberation in 1945.

In 1970, Brull-Ulmann finally became a licensed pediatrician. But after the war, like so many others, she sought to bury her memories. It wasn’t until decades later when she finally started to speak publicly―not only about her own work and survival, but about the one child who affected her most deeply. Originally published in French in 2017, Brull-Ulmann’s memoir fearlessly illustrates the horrors of Jewish life under the German Occupation and casts light on the heretofore unknown story of the Rothschild Hospital during this period. But most of all, it chronicles the life of a truly exceptional and courageous woman for whom not acting was never an option.