This Road I Ride: Sometimes It Takes Losing Everything to Find Yourself

This Road I Ride داستان قابل توجه سفر انفرادی یک زن به دور دنیا با دوچرخه است.

جولیانا بوهرینگ در یک سفر غرق شده بود. چاله تاریک افسردگی پس از مرگ مردی که دوستش داشت، و هنگامی که یکی از آشنایان به آنها پیشنهاد کرد که یاد او را با دوچرخه سواری در سراسر کانادا گرامی بدارند، فکر کرد: «کانادا؟ چرا دنیا نه؟» و چرا تنها نیست.

او قبلاً هرگز دوچرخه سواری نکرده بود. او هیچ تجربه ورزشی یا حمایت مالی شرکتی نداشت، اما فقط با هشت ماه آمادگی، جولیانا بوهرینگ از ناپل ایتالیا در ژوئیه 2012 با هدف تبدیل شدن به اولین زنی که جهان را دور زد، ترک کرد. او با این باور شروع شد که ممکن است هرگز برنگردد، اما چیزی برای از دست دادن ندارد. طی 152 روز، سفر جولیانا چهار قاره و 18060 مایل را در بر گرفت. او از شهرهای کوچک و کوه های بزرگ آمریکا، گستره های بیابانی استرالیا، جنگل ها و روستاهای بارانی جنوب آسیا و دشت های ترکیه عبور کرد. او متحمل خرابی های بیشماری، مسمومیت شدید غذایی، تعقیب کنندگان خصمانه و اشتیاق بین المللی برای یک اسپرسوی خوب ایتالیایی شد. هنگامی که او قبل از پایان سال از خط پایان عبور کرد و وارد ناپل شد، رسما سریع‌ترین زن دوچرخه‌سواری جهان شد (شکست دادن رکوردهای قبلی مردان، بوت کردن). جولیانا که از حمایت دوستان و غریبه ها حمایت می کرد، دوباره خود را کشف کرد. در این فرآیند او ثابت کرد که هیچ انسان خارق‌العاده‌ای وجود ندارد - فقط افرادی هستند که تصمیم می‌گیرند کارهای خارق‌العاده انجام دهند.

This Road I Ride is the remarkable story of one woman’s solo journey around the world by bicycle.

Juliana Buhring had been mired in a dark hole of depression after the death of a man she loved, and when an acquaintance suggested they honor his memory by biking across Canada, she thought, “Canada? Why not the world?” And why not alone.

She had never seriously ridden a bicycle before. She had no athletic experience or corporate sponsorship, but with just eight months of preparation, Juliana Buhring departed from Naples, Italy, in July 2012 aiming to become the first woman to circumnavigate the globe. She set out believing she might not ever return, but that she had nothing to lose. Over 152 days, Juliana’s ride spanned four continents and 18,060 miles. She traversed small-town and big-mountain America, Australian desert expanses, South Asian rainforests and villages, and Turkish plains. She suffered innumerable breakdowns, severe food poisoning, hostile pursuers, and the international longing for a good Italian espresso. When she crossed the finish line into Naples before the end of the year, she officially became the fastest woman to cycle the world (beating prior men’s records, to boot).

Accomplishing what she never thought she could, buoyed by the outpouring of support from friends and strangers, Juliana rediscovered herself. In the process she proved that there are no extraordinary people―there are only people who decide to do extraordinary things.