This Is Our Music: Free Jazz, the Sixties, and American Culture

این موسیقی ماست، عنوان آلبوم ساکسیفونیست اورنت کلمن در سال 1960 اعلام شد. اما موسیقی کی بود؟ در زمان‌های مختلف در طول دهه‌های 1950 و 1960، موسیقی‌دانان، منتقدان، طرفداران، سیاستمداران و کارآفرینان جاز را به‌عنوان یک شکل هنری ملی، موسیقی نژادی آفریقایی، گسترش نوآوری مدرنیستی در ژانرهای دیگر، موسیقی آگاهی توده‌ای، و موسیقی حفاظت شده ادعا کردند. از یک نخبه فرهنگی این کتاب بدیع و تحریک‌آمیز به بررسی این موضوع می‌پردازد که چه کسی در مورد ارزش یک فرم فرهنگی تصمیم می‌گیرد و بر چه مبنایی، تاثیر بداهه نوازی آزاد دهه 1960 بر تغییر وضعیت جاز را مثال می‌زند.

با بررسی تولیدات. ایین اندرسون، ارائه و دریافت موسیقی تجربی توسط اورنت کلمن، سیسیل تیلور، جان کولترین و دیگران، تلاقی های عجیب، غیرمنتظره و گاهی عمیقاً کنایه آمیز بین فری جاز، جنبش های هنری آوانگارد، سیاست دهه شصت و حمایت را دنبال می کند. شبکه های. اندرسون بر تأثیر عظیم بداهه نوازی آزاد بر جایگاه نهادی موسیقی جاز، علیرغم مقاومت مداوم برخی از بزرگترین ذینفعان آن، تأکید می کند. او نتیجه می‌گیرد که تلاش‌های هنرمندان و روشنفکران آمریکایی آفریقایی‌تبار برای تعیین مکانی برای خود در زندگی آمریکایی، تغییرات ساختاری در صنعت موسیقی و افزایش حمایت‌های غیرانتفاعی نشان‌دهنده دگرگونی قابل‌توجهی در استانداردهای فرهنگی تثبیت‌شده است. در همان زمان، اعتبار رو به رشد بداهه نوازی آزاد تا حدی به معیارهای سنتی متکی بود: سبک‌های باطنی فزاینده، تغییر مکان و رفتار مخاطب، تحریم اروپایی، کناره‌گیری از بازار، و حرفه‌ای‌سازی انتقاد. بنابراین، نوازندگان و حامیان موسیقی جاز - و به طور بالقوه آنهایی که در هنرهای دیگر هستند - هم خود را به چالش کشیده اند و هم خود را با روند مداوم طبقه بندی فرهنگی سازگار کرده اند.

This Is Our Music, declared saxophonist Ornette Coleman's 1960 album title. But whose music was it? At various times during the 1950s and 1960s, musicians, critics, fans, politicians, and entrepreneurs claimed jazz as a national art form, an Afrocentric race music, an extension of modernist innovation in other genres, a music of mass consciousness, and the preserve of a cultural elite. This original and provocative book explores who makes decisions about the value of a cultural form and on what basis, taking as its example the impact of 1960s free improvisation on the changing status of jazz.

By examining the production, presentation, and reception of experimental music by Ornette Coleman, Cecil Taylor, John Coltrane, and others, Iain Anderson traces the strange, unexpected, and at times deeply ironic intersections between free jazz, avant-garde artistic movements, Sixties politics, and patronage networks. Anderson emphasizes free improvisation's enormous impact on jazz music's institutional standing, despite ongoing resistance from some of its biggest beneficiaries. He concludes that attempts by African American artists and intellectuals to define a place for themselves in American life, structural changes in the music industry, and the rise of nonprofit sponsorship portended a significant transformation of established cultural standards. At the same time, free improvisation's growing prestige depended in part upon traditional highbrow criteria: increasingly esoteric styles, changing venues and audience behavior, European sanction, withdrawal from the marketplace, and the professionalization of criticism. Thus jazz music's performers and supporters--and potentially those in other arts--have both challenged and accommodated themselves to an ongoing process of cultural stratification.