This Close to Happy: A Reckoning with Depression

یک بررسی کتاب نیویورک تایمز کتاب مورد علاقه سال 2016

دافنه مرکین می نویسد: «ناامیدی همیشه کسل کننده توصیف می شود، زمانی که حقیقت این است که ناامیدی نوری خاص دارد، درخششی قمری، به رنگ نقره‌ای خالدار.» This Close to Happy—تصویر شخصی نادر و واضح مرکین از احساسی که از افسردگی بالینی دارد—این نور عجیب را به تصویر می کشد.

دافنه مرکین سه بار در بیمارستان بستری شده است: اول. در کلاس دبستان برای افسردگی دوران کودکی. سالها بعد، پس از تولد دخترش، به دلیل افسردگی شدید پس از زایمان. و بعدها هنوز، پس از مرگ مادرش، به دلیل وسواس فکری خودکشی. مرکین با بازگویی این سری از بستری شدن در بیمارستان، و همچنین بازدیدهایش از درمانگران و روان‌فارماکولوژیست‌های بی‌هراس، آنچه را که روان‌پزشک کودک، هارولد کوپلویچز می‌گوید «دیدگاه درونی هدایت یک بیماری روان‌پزشکی مزمن به سوی یک نتیجه واقع‌بینانه» را ارائه می‌دهد. قوس مصیبت مرکین مادام‌العمر است، از دوران کودکی عاری از عشق شروع می‌شود و به زمان حال کشیده می‌شود، جایی که مرکین زندگی پرکاربردی دارد و افسردگی او قابل کنترل است، اگر «درمان» نشود. او با بینش مشخص می نویسد: «متضاد افسردگی، حالت شادی غیرقابل تصور نیست. . . مرکین در این خاطرات تاریک و در عین حال حیاتی، نه تنها غم و اندوه دلخراشی را که در تمام عمرش دیده است، بلکه عشق اولیه و رستگارانه اش به خواندن را توصیف می کند. و ظهور تدریجی به عنوان یک نویسنده. این نزدیک به شاد که با درک دقیقی از راه هایی که شرایط او تکامل یافته و همچنین بر اطرافیانش تأثیر گذاشته است، نوشته شده است، یک توافق کاملاً صادقانه با بیماری که بسیاری با آن مشترکند، اما تعداد کمی از آن صحبت می کنند، بیماری که همچنان در لکه ننگ است. به قول کارول گیلیگان، روانشناس برجسته، «صدای ادراکی خیره‌کننده‌ای را در خط مقدم گفتگو درباره افسردگی به ارمغان می‌آورد، صدایی که هم اطمینان‌بخش و هم وحی‌کننده است».

A New York Times Book Review Favorite Read of 2016

“Despair is always described as dull,” writes Daphne Merkin, “when the truth is that despair has a light all its own, a lunar glow, the color of mottled silver.” This Close to Happy―Merkin’s rare, vividly personal account of what it feels like to suffer from clinical depression―captures this strange light.

Daphne Merkin has been hospitalized three times: first, in grade school, for childhood depression; years later, after her daughter was born, for severe postpartum depression; and later still, after her mother died, for obsessive suicidal thinking. Recounting this series of hospitalizations, as well as her visits to myriad therapists and psychopharmacologists, Merkin fearlessly offers what the child psychiatrist Harold Koplewicz calls “the inside view of navigating a chronic psychiatric illness to a realistic outcome.” The arc of Merkin’s affliction is lifelong, beginning in a childhood largely bereft of love and stretching into the present, where Merkin lives a high-functioning life and her depression is manageable, if not “cured.” “The opposite of depression,” she writes with characteristic insight, “is not a state of unimaginable happiness . . . but a state of relative all-right-ness.”

In this dark yet vital memoir, Merkin describes not only the harrowing sorrow that she has known all her life, but also her early, redemptive love of reading and gradual emergence as a writer. Written with an acute understanding of the ways in which her condition has evolved as well as affected those around her, This Close to Happy is an utterly candid coming-to-terms with an illness that many share but few talk about, one that remains shrouded in stigma. In the words of the distinguished psychologist Carol Gilligan, “It brings a stunningly perceptive voice into the forefront of the conversation about depression, one that is both reassuring and revelatory.”