They Might Be Giants' Flood

چند دهه است که آلبوم آنها ممکن است غول‌ها سیل چراغ راه (یا حداقل یک نور شب) برای افرادی بوده است که ترجیح می‌دهند کتاب بخوانند، و بیشتر به داستان‌های علمی تخیلی اهمیت می‌دهند. نسبت به Slayer، که اغلب آنها را باهوش می نامند تا باحال. نه خاستگاه اصلی گروه در صحنه Lower East Side و نه گواهینامه پلاتینی Flood نمی تواند اهمیت منحصر به فرد این رکورد را در حاشیه های گیک فرهنگ پوشش دهد.

Flood< اهمیت /i> برای این مخاطب به ما کمک می‌کند شیوه خاصی از بودن را درک کنیم: نشان می‌دهد که هویت گیک به ارجاع به گوش‌های هابیت یا اسپاک بستگی ندارد، بلکه می‌تواند مجموعه‌ای از شیوه‌های خلاقانه و تفسیری باشد که با زیاده‌روی بازیگوش مشخص می‌شود. - سیل ایده ها

این آلبوم همچنین یک لحظه تاریخی را روشن می کند. بچه‌های باهوشی که به آهنگ They Might Be Giants گوش می‌دادند، در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990، در بحبوحه رونق اولیه فناوری و جزر و مدهای اجتماعی چپ‌گرایانه آمریکا در حال پیشرفت، گزینه‌های فرهنگی خودشان را دیدند. خواه این قصد گروه بود یا نه، Flood اعلام شادی هویتی بدون توجه به خونسردی، مخاطب ایده آلی را در نقطه عطف ایده آل یافت. این کتاب داستان را بیان می کند.

For a few decades now, They Might Be Giants' album Flood has been a beacon (or at least a nightlight) for people who might rather read than rock out, who care more about science fiction than Slayer, who are more often called clever than cool. Neither the band's hip origins in the Lower East Side scene nor Flood's platinum certification can cover up the record's singular importance at the geek fringes of culture.

Flood's significance to this audience helps us understand a certain way of being: it shows that geek identity doesn't depend on references to Hobbits or Spock ears, but can instead be a set of creative and interpretive practices marked by playful excess―a flood of ideas.

The album also clarifies an historical moment. The brainy sort of kids who listened to They Might Be Giants saw their own cultural options grow explosively during the late 1980s and early 1990s amid the early tech boom and America's advancing leftist social tides. Whether or not it was the band's intention, Flood's jubilant proclamation of an identity unconcerned with coolness found an ideal audience at an ideal turning point. This book tells the story.