Theorie der auswärtigen Politik

از میان سؤالاتی که در اذهان عمومی امروز مطرح می شود، سؤال اخلاقی بودن قدرت سیاسی یکی از رایج ترین و نگران کننده ترین سؤالات است. در گفت‌وگوهای دولت با دولت، جدای از طغیان‌های گاه و بی‌گاه، با اکراهی محسوس از برتری قدرت پرهیز می‌شود و اراده برای عدم استفاده، حتی تمایل به کاهش قدرت همه قدرت‌ها از طریق خلع سلاح، مورد تأکید قرار می‌گیرد. در مطبوعات روزانه، فقط باید وحشت گسترده "سیاست قدرت" و استفاده از این کلمه در تبلیغات دشمن را به یاد آورد تا شبح قدرت را به عنوان شیطانی ترین ارواح شیطانی در همه جا دور بزند. بررسی نویسندگانی که به عنوان مورخان، جامعه شناسان، اخلاق شناسان و دولتمردان متفکر درباره پدیده قدرت موضع می گیرند، دیدگاه های زیر را به دست می دهد: قدرت سیاسی اساساً ضد خدا و در نتیجه شر است. قدرت سیاسی ذاتاً شر نیست، بلکه منجر به استفاده فاسد و شیطانی می شود. قدرت سیاسی تا حدی می تواند خوب باشد، در مبارزه برای هستی همه جا بی وجدان است و از هیچ وسیله ای دریغ نمی کند. قدرت سیاسی در بی خودی کامل به نفع دیگران است، که همیشه باید برای آن تلاش کند، اگرچه هرگز به ایده آل نمی رسد.

Unter den Fragen, die im öffentlichen Denken von heute an die Ober­ fläche drängen, ist die nach der Moral der politischen Macht eine der häufig­ sten und bedrückendsten. Im Gespräch von Regierung zu Regierung wird das Hervorkehren der Macht, von gelegentlichen Ausbrüchen abgesehen, mit fühlbarer Scheu vermieden und lieber der Wille zum Nichtgebrauch, ja der Wunsch nach Verminderung der Macht aller Mächte durch Abrüstung her­ vorgehoben. In der Tagespublizistik braucht man sich nur des Schrecks vor der "Politik der Stärke" in weiten Kreisen und der Verwendung des Wortes in der feindlichen Propaganda zu erinnern, um zu spüren, wie das Phantom der Macht als des bösesten unter den bösen Geistern überall umgeht. Eine Rundfrage bei den Autoren, die als Historiker, Soziologen, Ethiker, reflek­ tierende Staatsmänner zum Phänomen der Macht Stellung nehmen, würde etwa folgende Auffassungen ergeben: Politische Macht ist ihrem Wesen nach gottwidrig und also böse; politische Macht ist nicht an sich böse, verführt aber zu korruptem und bösem Gebrauch; politische Macht kann bis zu einem gewissen Grad gut sein, im Existenzkampf ist sie überall skrupellos und scheut kein Mittel; politische Macht wäre gut in völliger Selbstlosigkeit zum Wohle anderer, wonach sie, ohne das Ideal freilich je zu erreichen, immer­ hin streben sollte.