Theatre and Autocracy in the Ancient World

چرا خودکامگان باستان از تئاتر حمایت می کردند؟ چگونه تئاتر باستانی - که به درستی فرض می‌شود یک هنر است که تحت دموکراسی توسعه یافته و شکوفا شده است - می‌تواند نیازهای آنها را برآورده کند؟

افلاطون ادعا کرد که شاعران درام تراژیک "دولت ها را به سوی استبداد و دموکراسی می کشانند". نظم کلمه بسیار عمدی است: او ادامه می دهد که شاعران تراژیک "به ویژه توسط ستمگران، و ثانیا توسط دموکراسی ها" مورد احترام قرار می گیرند (جمهوری 568c).

برای بیش از چهل سال محققان پیوندهای سیاسی، ایدئولوژیک، ساختاری و اقتصادی بین دموکراسی و تئاتر در یونان باستان را بررسی کرده‌اند. در مقابل، پیوند بین استبداد و تئاتر عملا نادیده گرفته می‌شود، علی‌رغم این واقعیت که در 200 سال اول وجود تئاتر، بیش از یک سوم تمام دولت‌های تئاتر استبدادی بودند.

در 600 سال بعد، تئاتر تقریباً به طور انحصاری تحت رژیم های خودکامه شکوفا شد. این جلد، متخصصان تئاتر باستان را گرد هم می‌آورد تا اولین مطالعه نظام‌مند الگوهای استفاده از تئاتر توسط ظالم، نایب‌السلطان، پادشاهان و امپراتوران را انجام دهند.

تئاتر و خودکامگی در دنیای باستان اولین مطالعه جامع در مورد شرایط و ابزارهای تاریخی است که توسط آن خودکامگان یک رسانه ارتباط جمعی را به ابزار کنترل توده تبدیل کردند.

Why did ancient autocrats patronise theatre? How could ancient theatre – rightly supposed to be an artform that developed and flourished under democracy – serve their needs?

Plato claimed that poets of tragic drama "drag states into tyranny and democracy". The word order is very deliberate: he goes on to say that tragic poets are honoured "especially by the tyrants, and secondly by the democracies" (Republic 568c).

For more than forty years scholars have explored the political, ideological, structural and economic links between democracy and theatre in ancient Greece. By contrast, the links between autocracy and theatre are virtually ignored, despite the fact that for the first 200 years of theatre's existence more than a third of all theatre-states were autocratic.

For the next 600 years, theatre flourished almost exclusively under autocratic regimes. The volume brings together experts in ancient theatre to undertake the first systematic study of the patterns of use made of the theatre by tyrants, regents, kings and emperors.

Theatre and Autocracy in the Ancient World is the first comprehensive study of the historical circumstances and means by which autocrats turned a medium of mass communication into an instrument of mass control.