Theatralisierung der Gesellschaft: Band 1: Soziologische Theorie und Zeitdiagnose

هدف ارائه شده در دو جلد این مجموعه تغییر و گرایش‌های توسعه در جامعه معاصر است که در گفتمان‌های علوم اجتماعی و فرهنگی اخیر به طور فزاینده‌ای با عباراتی مانند صحنه‌سازی، اجرا، تصویر، رویداد یا فرهنگ بصری همراه است. تحت عنوان تئاتری‌سازی، آنچه در اینجا مطرح است چیزی کمتر از ادعای مجموعه‌ای از شکل‌گیری‌ها و دگرگونی‌های اجتماعی-فرهنگی نیست که همه سطوح نظم اجتماعی، حوزه‌ها و جنبه‌های هستی را در بر می‌گیرد. از سوی دیگر، مهم است که حقایق فرهنگی-اجتماعی را در نظر بگیریم، که به نظر می رسد مخالف تئاتر زدایی را نشان می دهد.
در جلد اول، ایده/تز اصلی راهنما (تئاترسازی) که بر اساس آن استوار است، در درجه اول به محیط زندگی همه افراد، فرهنگ‌های خاص (گروهی) و زمینه‌های اجتماعی به معنای پیر بوردیو مربوط می‌شود: سیاست، ورزش، دین، علم، پزشکی/روان درمانی، هنر، تجارت و غیره. جلد 2 بر "ابر تئاتر" رسانه های جمعی تمرکز دارد. موضوع تحقیق نیز اینترنت به عنوان فضای نمایشی و به عنوان لحظه و عامل نمایشی شدن (رسانه ای) است.

Die in den beiden Bänden dieses Sammelwerks repräsentierten Beiträge zielen auf Wandlungen und Entwicklungstendenzen der Gegenwartsgesellschaft, die in neueren sozial- und kulturwissenschaftlichen Diskursen zunehmend mit Begriffen wie Inszenierung, Performanz/Performance, Image, Event oder visual culture belegt werden. Unter dem Titel Theatralisierung geht es hier um nicht weniger als um die Behauptung eines charakteristischen Bündels von sozio-kulturellen Formationen und Transformationen, die alle gesellschaftlichen Ordnungsebenen, Bereiche und Daseinsaspekte umfassen. Andererseits gilt es, sozio-kulturellen Tatsachen Rechnung zu tragen, die eher den Gegenbegriff der Enttheatralisierung nahezulegen scheinen.
Die hier zugrunde liegende zentrale Leitidee/Leitthese (Theatralisierung) wird im 1. Band vor allem auf die Lebenswelt(en) jedermanns, auf spezielle (Gruppen-)Kulturen sowie auf soziale Felder im Sinne Pierre Bourdieus bezogen: Politik, Sport, Religion, Wissenschaft, Medizin/Psychotherapie, Kunst, Wirtschaft u.s.w. Der 2. Band fokussiert das ‚Super-Theater’ der Massenmedien. Gegenstand der Untersuchung ist zudem das Internet als Raum von Theatralität und als Moment und Faktor von (Medien-)Theatralisierungen.