Theaters of Justice: Judging, Staging, and Working Through in Arendt, Brecht, and Delbo

محاکمه های حقوقی چه نقشی در فرآیندهای جمعی کنار آمدن با سابقه خشونت جمعی دارند؟ ساختار تئاتری یک محاکمه جنایی چگونه فرآیندهای ملی شفا و یادگیری از گذشته را تسهیل و محدود می کند؟ این مطالعه با محاکمه‌های تاریخی و تبلیغاتی سه جنایتکار جنگی نازی به نام‌های آیشمن، باربی و پریبکه آغاز می‌شود که هدف صریح آن نه تنها مجازات، بلکه ایجاد نسخه‌ای رسمی از گذشته بود. کمیسیون‌های حقیقت و آشتی در آمریکای جنوبی و آفریقای جنوبی یک هدف درمانی را اضافه کردند و بر اساس این باور عمل کردند که یک محاکمه می‌تواند به ایجاد یک لحظه بسته شدن کمک کند.

هورسمن با خواندن آثاری که به روابط بین آموزش، درمان و محاکمات حقوقی منعکس می‌شود، این باور را به چالش می‌کشد. هانا آرنت فیلسوف، شارلوت دلبو شاعر و برتولت برشت، نمایشنامه‌نویس، همگی پاسخ‌هایی به محاکمه‌های تاریخی دادند که پرونده‌هایی را که این محاکمات به دنبال بسته شدن بودند، بازگشایی کردند و جنبه‌هایی را که از چارچوب‌های قانونی خود فرار کرده بودند، به کانون توجه نشان دادند.




/div>

What role do legal trials have in collective processes of coming to terms with a history of mass violence? How does the theatrical structure of a criminal trial facilitate and limit national processes of healing and learning from the past? This study begins with the widely publicized, historic trials of three Nazi war criminals, Eichmann, Barbie, and Priebke, whose explicit goal was not only to punish, but also to establish an officially sanctioned version of the past. The Truth and Reconciliation commissions in South America and South Africa added a therapeutic goal, acting on the belief that a trial can help bring about a moment of closure.

Horsman challenges this belief by reading works that reflect on the relations among pedagogy, therapy, and legal trials. Philosopher Hannah Arendt, poet Charlotte Delbo, and dramaturg Bertolt Brecht all produced responses to historic trials that reopened the cases those trials sought to close, bringing to center stage aspects that had escaped the confines of their legal frameworks.