The Youth of Things: Life and Death in the Age of Kajii Motojiro

وقتی کاجی موتوجیرو در سی و یک سالگی بر اثر سل درگذشت، تنها بیست داستان کوتاه نوشته بود. با این حال، در اینجا بحث می شود که زندگی و کار او، لحظه مهمی در تاریخ ژاپن را روشن می کند و در نهایت، به درک ما از چگونگی توسعه هویت مدرن ژاپنی می افزاید. زمانی که کاجی شروع به نوشتن در اواسط دهه 1920 کرد، بحث های داغی در میان همتایان او بر سر اشکال «مشروع» بیان ادبی وجود داشت: رمانتیک های ژاپنی ارزش نسخه الهام گرفته از غرب از مدرنیته را زیر سوال بردند. دیگران تحت تأثیر ادبیات پرولتاریای مارکسیستی یا تجربیات مدرنیستی قرار گرفتند. برخی دیگر سعی کردند سبکی تخیلی ژاپنی بسازند که بر دیدگاه اول شخص متمرکز باشد، به اصطلاح «رمان من». این حس کلی وجود داشت که ژاپن باید خود را دوباره اختراع کند، اما نویسندگان و هنرمندان بر سر اینکه این اختراع مجدد چه شکلی باید داشته باشد با هم اختلاف داشتند. کاجی در طول زندگی حرفه‌ای خود از این اردوگاه‌های مختلف استفاده می‌کرد، اما به هیچ یک از آنها تعلق نداشت و کار او را به شاخصی ارزشمند از فرهنگ در بحران و گذار تبدیل کرد.

جوانی اشیا اولین کتاب کاملی است که به Kajii Motojirō اختصاص داده شده است. این کتاب ترجمه‌های انگلیسی تقریباً تمام داستان‌های تکمیل‌شده‌اش را با تحلیل ادبیاتش در زمینه چندین موضوع اصلی که او را در ژاپن دهه 1920 قرار می‌دهند، گرد هم می‌آورد. به‌ویژه، داد کار نویسنده را با بدن فیزیکی پیوند می‌دهد: حضور ادبی ذهنی کاجی در درجه اول در بدن فیزیکی مبتلا به سل او ریشه داشت، بنابراین نمی‌توان یکی را بدون دیگری مطالعه کرد. نگرانی های او در مورد سلامتی و مرگ و میر او را وادار کرد تا نقشی اساسی در ساختن زبانی برای ادبیات مدرن ایفا کند و بینش های جدیدی در مورد ایده هایی ارائه دهد که بسیاری از روشنفکران و نویسندگان تایشو دیگر را مجذوب خود کرده است. علاوه بر این، سال‌های اولیه کاجی به‌عنوان نویسنده به‌شدت تحت تأثیر انسان‌گرایی جهان‌وطنی مکتب توس سفید (شیراکابا) بود، اما زمانی که آخرین اثر او در اوایل دهه 1930 منتشر شد، محیطی از درون‌نگری فرهنگی بیشتر شروع به ریشه‌کردن کرد. ، با عبارت "بازگشت به ژاپن" (nihon kaiki) محصور شده است. تنها چند سال این دو لحظه را از هم جدا می کند، اما آنها نشان دهنده یک تغییر عمیق در آرزوها و انتظارات یک نسل کامل از نویسندگان است. این کتاب با مطالعه نوشته‌های کاجی، حسی از نابودی یک لحظه فرهنگی و ایجاد لحظه‌ای دیگر را ارائه می‌کند.

When he died from tuberculosis at the age of thirty-one, Kajii Motojirō had written only twenty short stories. Yet his life and work, it is argued here, sheds light on a significant moment in Japanese history and, ultimately, adds to our understanding of how modern Japanese identity developed. By the time Kajii began to write in the mid-1920s there was heated debate among his peers over “legitimate” forms of literary expression: Japanese Romantics questioned the value of a western-inspired version of modernity; others were influenced by Marxist proletarian literature or modernist experimentation; still others tried to create a distinctly Japanese fictional style that concentrated on first-person perspective, the so-called “I-novel.” There was a general sense that Japan needed to reinvent itself, but writers and artists were at odds over what form this reinvention should take. Throughout his career, Kajii drew from these various camps but belonged to none of them, making his work an invaluable indicator of a culture in crisis and transition.

The Youth of Things is the first full-length book devoted to Kajii Motojirō. It brings together English translations of nearly all his completed stories with an analysis of his literature in the context of several major themes that locate him in 1920s Japan. In particular, Dodd links the writer’s work with the physical body: Kajii’s subjective literary presence was grounded first and foremost in his TB-stricken physical body, hence one cannot be studied without the other. His concerns with health and mortality drove him to play a central role in constructing a language for modern literature and to offer new insights into ideas that intrigued so many other Taishō intellectuals and writers. In addition, Kajii’s early years as a writer were strongly influenced by the cosmopolitan humanism of the White Birch (Shirakaba) school, but by the time his final work was published in the early 1930s, an environment of greater cultural introspection was beginning to take root, encapsulated in the expression “return to Japan” (nihon kaiki). Only a few years separate these two moments in time, but they represent a profound shift in the aspirations and expectations of a whole generation of writers. Through a study of Kajii’s writing, this book offers some sense of the demise of one cultural moment and the creation of another.