The Wounded Animal: J. M. Coetzee and the Difficulty of Reality in Literature and Philosophy

در سال 1997، جی ام کوتزی، رمان نویس برنده جایزه نوبل، که برای سخنرانی در مورد وضعیت اخلاقی حیوانات به دانشگاه پرینستون دعوت شده بود، یک اثر داستانی را در مورد یک رمان نویس برجسته، الیزابت کاستلو، خواند که برای سخنرانی در مورد وضعیت اخلاقی حیوانات دعوت شده بود. در یک کالج آمریکایی سخنرانی های کوتزی در سال 1999 با عنوان زندگی حیوانات منتشر شد و در سال 2003 به عنوان بخشی از رمان الیزابت کاستلو او دوباره ظاهر شد. و هر دو سخنرانی و رمان توجه انتقادی تعدادی از فیلسوفان تأثیرگذار را به خود جلب کرده است - از جمله پیتر سینگر، کورا دایموند، استنلی کاول، و جان مک داول.

در حیوان زخمی استفان مولهال از نزدیک نوشته‌های کوتزی در مورد کاستلو و روش‌هایی را که فیلسوفان به آن‌ها پاسخ داده‌اند، بررسی می‌کند، به ویژه بر ارائه قدرتمند ادبیات و فلسفه به عنوان جستجو و شکست در بازنمایی واقعیت - تا حدی به دلیل مقاومت واقعیت. به چنین پروژه‌هایی از درک، بلکه به دلیل عدم تمایل فلسفه به آموختن از ادبیات چگونه می‌تواند به بهترین نحو این مقاومت را بپذیرد. با این کار، مولهال به بررسی روابط بین عقل، زبان و تخیل و همچنین مسائل اخلاقی خاص تری در مورد وضعیت اخلاقی حیوانات، معنای فناپذیری، ماهیت شر و خواسته های دین می پردازد. نزاع باستانی بین فلسفه و ادبیات در اینجا قدرت و اهمیتی تازه را نشان می دهد.

In 1997, the Nobel Prize-winning novelist J. M. Coetzee, invited to Princeton University to lecture on the moral status of animals, read a work of fiction about an eminent novelist, Elizabeth Costello, invited to lecture on the moral status of animals at an American college. Coetzee's lectures were published in 1999 as The Lives of Animals, and reappeared in 2003 as part of his novel Elizabeth Costello; and both lectures and novel have attracted the critical attention of a number of influential philosophers--including Peter Singer, Cora Diamond, Stanley Cavell, and John McDowell.

In The Wounded Animal, Stephen Mulhall closely examines Coetzee's writings about Costello, and the ways in which philosophers have responded to them, focusing in particular on their powerful presentation of both literature and philosophy as seeking, and failing, to represent reality--in part because of reality's resistance to such projects of understanding, but also because of philosophy's unwillingness to learn from literature how best to acknowledge that resistance. In so doing, Mulhall is led to consider the relations among reason, language, and the imagination, as well as more specific ethical issues concerning the moral status of animals, the meaning of mortality, the nature of evil, and the demands of religion. The ancient quarrel between philosophy and literature here displays undiminished vigor and renewed significance.