The World of Raymond Chandler: In His Own Words

 ریموند چندلر هرگز خاطرات یا زندگی نامه ای ننوشت. نزدیک‌ترین چیزی که او به نوشتن می‌کرد، رمان‌ها، داستان‌های کوتاه و نامه‌هایش بود. کتاب‌هایی وجود داشته است که زندگی چندلر را توصیف و ارزیابی می‌کند، اما برای اینکه بفهمد خودش در مورد زندگی و کارش چه احساسی دارد، بری دی، ویراستار نامه‌های نوئل کوارد ( «در اینجا چیزهای زیادی برای خیره‌کردن وجود دارد، دقیقاً به همان شکلی که ما انتظار داریم... کتاب دقیق، با ساختاری هنرمندانه است - عالی است» -دانیل مندلسون؛ The New York Review of Books) با مهارت و ماهرانه انتخاب کرده است. از نوشته‌های چندلر، و همچنین مصاحبه‌های زیادی که در طول سال‌ها به‌منظور دستیابی به جایگاه فرقه‌ای انجام داد، تا روایتی روشن‌کننده را در هم ببافد که انسان، اثر، جهان‌هایی را که او خلق کرده را نشان می‌دهد.

با استفاده از کلمات خود چندلر و همچنین متن دی، در اینجا زندگی «مردی بدون خانه» است، مردی که به طور متزلزلی بین آموزش کلاسیک انگلیسی او با ارزش‌های تغییر ناپذیرش و آمریکای به سرعت در حال تکامل در طول سال‌های قبل از جنگ بزرگ، متعادل شده است. تغییر زبان عامیانه روان فرهنگی که نتیجه آن بود. چندلر روشن می‌کند که نویسنده بودن چیست، و به‌ویژه نویسنده داستان‌های «سخت‌پشت» به زبانی که برای او «زبان دیگری» بود، چیست. در طول راه، او درباره کارهای معاصرانش بحث می کند: داشیل همت، جیمز ام. کین، همینگوی، فیتزجرالد، آگاتا کریستی، دبلیو سامرست موام، و دیگران (چندلر گفت: «کاش یکی از آن ها را داشتم. نقشه کشی مغزها، مانند ارل گاردنر").

اینجا لس آنجلس چندلر است (او گفت: "در مورد همه چیز در کالیفرنیا، و در مورد ذهن مردمی که در اینجا زندگی می کنند، لمس بیابان وجود دارد." ) شهری که او پذیرفت و در دوره پس از جنگ جهانی اول او را پذیرفت. . . اینجا هالیوود اوست (او گفت: «هر کسی که هالیوود را دوست ندارد، یا دیوانه است یا هوشیار»). . . او تجربیات خود (صخره ای) کار در شهر با بیلی وایلدر، هاوارد هاکس، آلفرد هیچکاک و دیگران را بازگو می کند. . ما شخصیت جایگزین چندلر، فیلیپ مارلو، چشم خصوصی، شوالیه فساد ناپذیر با زره کوچک را می‌بینیم که در «خیابان‌های پست» در دنیایی که برای شوالیه‌ها ساخته نشده راه می‌رود («اگر فرصتی داشتم که بازیگری را انتخاب کنم که بهترین بازیگر را به نمایش بگذارد. به نظر من مارلو، فکر می‌کنم کری گرانت بود.»). . . چندلر در حال نوشیدن است (زندگی او در نهایت در مسابقه ای با الکل و تنهایی بود). . . و در اینجا زنان چندلر هستند - خواهران کوچک، "زنان" در داستان او، و در زندگی او (در نوشتن خداحافظی طولانی، چندلر گفت: "من نظاره کردم که همسرم به اندازه نیم اینچ مرد و من بهترین کتاب را در رنجی که از آن دانش داشتم نوشت... من به اندازه مکان های بین ستاره ها توخالی بودم.» پس از مرگش چندلر آنچه را که «زندگی پس از مرگ» می نامید، در نوشتن داستان های داستانی رهبری کرد، اما بیشتر اوقات زندگی نویسندگی خود را رهبری کرد. از نامه‌هایی تشکیل شده بود که به زنانی که او به سختی می‌شناخت.)

بیش از صد تصویر در سراسر متن در هم تنیده شده است که روان و دنیای ریموند چندلر را آشکار می‌کند. او نوشت: "من تمام زندگی ام را در لبه هیچ زندگی کرده ام." به قول خودش و با تفسیر بری دی، شکلی که این کار به خود گرفت و نحوه اطلاع رسانی آن مرد و کار خارق العاده اش را می بینیم.

 Raymond Chandler never wrote a memoir or autobiography. The closest he came to writing either was in—and around—his novels, shorts stories, and letters. There have been books that describe and evaluate Chandler’s life, but to find out what he himself felt about his life and work, Barry Day, editor of The Letters of Noël Coward (“There is much to dazzle here in just the way we expect . . . the book is meticulous, artfully structured—splendid” —Daniel Mendelsohn; The New York Review of Books), has cannily, deftly chosen from Chandler’s writing, as well as the many interviews he gave over the years as he achieved cult status, to weave together an illuminating narrative that reveals the man, the work, the worlds he created.

Using Chandler’s own words as well as Day’s text, here is the life of “the man with no home,” a man precariously balanced between his classical English education with its immutable values and that of a fast-evolving America during the years before the Great War, and the changing vernacular of the cultural psyche that resulted. Chandler makes clear what it is to be a writer, and in particular what it is to be a writer of “hardboiled” fiction in what was for him “another language.” Along the way, he discusses the work of his contemporaries: Dashiell Hammett, James M. Cain, Hemingway, Fitzgerald, Agatha Christie, W. Somerset Maugham, and others (“I wish,” said Chandler, “I had one of those facile plotting brains, like Erle Gardner”).

Here is Chandler’s Los Angeles (“There is a touch of the desert about everything in California,” he said, “and about the minds of the people who live here”), a city he adopted and that adopted him in the post-World War I period . . . Here is his Hollywood (“Anyone who doesn’t like Hollywood,” he said, “is either crazy or sober”) . . . He recounts his own (rocky) experiences working in the town with Billy Wilder, Howard Hawks, Alfred Hitchcock, and others. . .We see Chandler’s alter ego, Philip Marlowe, private eye, the incorruptible knight with little armor who walks the “mean streets” in a world not made for knights (“If I had ever an opportunity of selecting the movie actor who would best represent Marlowe to my mind, I think it would have been Cary Grant.”) . . . Here is Chandler on drinking (his life in the end was in a race with alcohol—and loneliness) .  .  . and here are Chandler’s women—the Little Sisters, the “dames” in his fiction, and in his life (on writing The Long Goodbye, Chandler said, “I watched my wife die by half inches and I wrote the best book in my agony of that knowledge . . . I was as hollow as the places between the stars.” After her death Chandler led what he called a “posthumous life” writing fiction, but more often than not, his writing life was made up of letters written to women he barely knew.)

Interwoven throughout the text are more than one hundred pictures that reveal the psyche and world of Raymond Chandler. “I have lived my whole life on the edge of nothing,” he wrote.  In his own words, and with Barry Day’s commentary, we see the shape this took and the way it informed the man and his extraordinary work.