The Well-Tun'd Word: Musical Interpretations of English Poetry, 1597-1651

سال‌های 1957–1651 دوره‌ای از دستاوردهای بزرگ در تاریخ آواز بود. در کلمات خوب الیز بیکفورد یورگنس به مطالعه تغییر قراردادهای موسیقی آواز انگلیسی در رابطه با الگوهای جدید در ذوق شاعرانه از اواخر دوران الیزابت تا سالهای ژاکوبین و کارولین می پردازد و کار خود را بر اساس این فرض که هر محیط موسیقایی یک شعر، تفسیری از خود شعر است. بنابراین، او معتقد است که در سال 1625، آواز انفرادی در انگلستان دستخوش تغییر آشکاری در سبک موسیقی شده بود، از آهنگ عود دهه‌های قبل به آهنگ پیوسته مونوفونیک. ظهور جان دان و به‌ویژه بن جانسون و شاعران کاوالیر نشان‌دهنده نابودی شیوه‌ی غزلیات الیزابتی بود که الهام‌بخش آهنگ‌سازانی مانند جان داونلند، توماس کمپیون، جان دانیل و رابرت جونز بود.

فصل‌های آغازین یورگن شرح می‌دهند. و عناصری از هنر شعر و قراردادهای موسیقایی را که می تواند آنها را بازنمایی کند، به تصویر بکشد. ارائه او هم واضح و هم کامل است و به ویژه برای دانشجویان و دانش پژوهان ادبیات انگلیسی که لزوماً موسیقیدان نیستند مفید خواهد بود. او سپس چهار دسته اصلی آهنگ را مورد بحث قرار می دهد: موسیقی اندازه گیری شده، آهنگ های رقص و هواهای خوش آهنگ، مونودی انگلیسی، و هواهای رقت انگیز، و یادداشت هایی که بر سبک های موسیقی قاره ای تأثیر می گذارد. اما تلاش اصلی او این است که با اشاره به چندین نگرش مشخص آنها نسبت به بازنمایی موسیقایی متون شعر، بین آنها تمایز قائل شود. هر چهار گروه الگوهای تغییر را در نیمه اول قرن هفدهم نشان می‌دهند.

یورگنس نتیجه می‌گیرد که اتحاد مشهور «هنرهای خواهر» که آواز الیزابتی به آن شهرت داشت، پس از حدوداً حفظ آن دشوارتر شد. 1610. شاعران دیگر آن عناصر سبک شاعرانه را که به نوبه خود می توانستند سبک های موسیقی دلپذیری تولید کنند، طرفدار نداشتند. آهنگ‌های انفرادی، با آهنگسازان متداومی مانند هنری و ویلیام لاوز، نیکلاس لنیر، و جان ویلسون، یا به شعرخوانی‌ها اشاره می‌کردند و یا چیزهای ساده دلپذیری داشتند.

The years 1957–1651 marked a period of high achievement in the history of song. In The Well-Tun'd Word Elise Bickford Jorgens studies changing musical conventions of English song in relation to new patterns in poetic taste from the late Elizabethan era through the Jacobean and Caroline years, basing her work on the premise that any musical setting of a poem is an interpretation of the poem itself. Thus by 1625, she contends, solo song in England had undergone a pronounced change in musical style, from the lute song of earlier decades to the monophonic continuo song. The appearance of John Donne and especially Ben Johnson and the Cavalier poets marked the demise of the Elizabethan lyrical mode that had inspired composers like John Downland, Thomas Campion, John Danyel, and Robert Jones.

Jorgen's opening chapters describe and illustrate elements of the craft of poetry and the musical conventions that can represent them. Her presentation is both clear and thorough, and will be especially helpful for students and scholars of English literature who are not necessarily musicians. She then discusses four major categories of song: Measured Music, Dance Songs and Tuneful Airs, English Monody, and Pathetic Airs, and notes that influence upon them of Continental music styles. But her major effort is to distinguish between them by pointing out their several characteristic attitudes towards the musical representation of poetic texts. All four groups show patterns of change during the first half of the seventeenth century.

Jorgens concludes that the celebrated union of the "sister arts" for which Elizabethan song was renowned was increasingly difficult to maintain after about 1610. Poets no longer favored those elements of poetic style that could in turn produce pleasing musical styles. Solo songs became, with continuo composers like Henry and William Lawes, Nicholas Lanier, and John Wilson, either notated recitations of poetry or simple pleasant trifles.