The Virtue Ethics of Levi Gersonides

این کتاب استدلال می‌کند که لوی جرسونیدس مدل منحصر به فردی از اخلاق فضیلت را در میان متفکران یهودی قرون وسطی بیان می‌کند. جرسونیدس توسط محققان به عنوان یکی از مبتکرترین فیلسوفان یهودی در دوره قرون وسطی شناخته می شود. اولین مدل فضیلت او پاسخی به نیروهای به ظاهر دمدمی مزاج شانس از طریق آموزش تلاش، کوشش و حیله گری با هدف حفظ خود فیزیکی است. دومین مدل فضیلت او ماهیت نوع دوستی دارد. این مبتنی بر تقلید انسانی از خدا به عنوان خالق قوانین جهان بدون منفعت شخصی است و انسان ها را به تقلید از خدا از طریق فضایل محبت، لطف و احسان سوق می دهد. هر دوی این مدل ها از طریق نهادهای پادشاهی و کشیشی تقویت می شوند، که در خدمت به فعلیت رساندن حفظ فیزیکی و منفعت در مقیاس بزرگتر است که به منزله شناخت ضرورت سیاسی برای تقسیم قدرت است.

This book argues that Levi Gersonides articulates a unique model of virtue ethics among medieval Jewish thinkers. Gersonides is recognized by scholars as one of the most innovative Jewish philosophers of the medieval period. His first model of virtue is a response to the seemingly capricious forces of luck through training in endeavor, diligence, and cunning aimed at physical self-preservation. His second model of virtue is altruistic in nature. It is based on the human imitation of God as creator of the laws of the universe for no self-interested benefit, leading humans to imitate God through the virtues of loving-kindness, grace, and beneficence. Both these models are amplified through the institutions of the kingship and the priesthood, which serve to actualize physical preservation and beneficence on a larger scale, amounting to recognition of the political necessity for a division of powers.