The Varieties of Authorial Intention: Literary Theory Beyond the Intentional Fallacy

این کتاب به بررسی منطق و ریشه‌های تاریخی تابوی عجیبی می‌پردازد که منتقدان ادبی را از دهه 1940 به خود مشغول کرده است و آنها را از اشاره به نیات نویسندگان بدون عذرخواهی باز می‌دارد. این تابو توسط مقاله مهمی به نام «غالطه عمدی» به اجرا گذاشته شد و در دوران نظریه پساساختارگرایی عمیق تر شد. حتی اکنون که واژگان «نقد» که بر حوزه ادبی مسلط شده است، تحت بازنگری گسترده قرار دارد، موضوع قصد تألیف هنوز مورد بازنگری قرار نگرفته است. این اثر توضیح می‌دهد که چگونه «اشتباه عمدی» انواع مختلف نیات مؤلف را با هم اشتباه می‌گیرد و چگونه منتقدان ادبی می‌توانند از درک به‌روزتری از غرض‌ورزی در زبان بهره ببرند. نتیجه فهرستی چالش برانگیز از منابع نظریه ادبی است، از جمله خوانندگان ضمنی، سخنرانان شاعرانه، راویان دانای کل، جوامع تفسیری، عدم تعین زبانی، معنای ناخودآگاه، ارزش ادبی، و ماهیت خود ادبیات.

This book explores the logic and historical origins of a strange taboo that has haunted literary critics since the 1940s, keeping them from referring to the intentions of authors without apology. The taboo was enforced by a seminal article, “The Intentional Fallacy,” and it deepened during the era of poststructuralist theory. Even now, when the vocabulary of “critique” that has dominated the literary field is under sweeping revision, the matter of authorial intention has yet to be reconsidered. This work explains how “The Intentional Fallacy” confused different kinds of authorial intentions and how literary critics can benefit from a more up-to-date understanding of intentionality in language. The result is a challenging inventory of the resources of literary theory, including implied readers, poetic speakers, omniscient narrators, interpretive communities, linguistic indeterminacy, unconscious meaning, literary value, and the nature of literature itself.