The Unhappy Consciousness: The Poetic Plight of Samuel Beckett An Inquiry at the Intersection of Phenomenology and Literature

در پی بسیاری از کلیدهای گنج، هرکسی که کتاب دیگری از نقد رمان ها و درام ساموئل بکت را برعهده بگیرد، باید بار سنگین توجیه تلاش را به عهده بگیرد، به خصوص برای کسی که یکی از آثار اخیر جان بارت را دوست دارد. شخصیت پردازی های تخیلی خود، معتقد است که کلید گنج، خود گنج است. هیچ کس هرگز امتیاز آخرین کلمه را در این متون نخواهد داشت، زیرا هر کلمه ای غیر از کلمه نویسنده در آن یافت می شود باید برای تأیید محتاطانه به خود متن ارجاع داده شود. در واقع، کلماتی که نویسنده برای خلق اثر به کار برده است، به دلیل خلاقیت خود، یا در تظاهر شکست می خورند، و نیازی به اظهار نظر انتقادی برای قدردانی از آنچه به دست آورده اند یا شکست خورده اند ندارند. در نقد هیچ دیدگاه ممتازی وجود ندارد - حتی دیدگاه خود نویسنده. او برای ساخت این اثر از دانش و تجربه خود استفاده کرده است و هر که از تلاش های او انتقاد می کند، به نظر می رسد که همین کار را مدیون اوست. اگر ارتباط از طریق آثار انجام شود، نویسنده و خوانندگانش به شیوه ای متقابل به بیان زمینه های خود پاسخ می دهند. برای فیلسوف هنر، چالش بسیار وسوسه انگیز است - از نظر تعداد زیادی.

In the wake of so many other keys to the treasure, whoever undertakes still another book of criticism on the novels and drama of Samuel Beckett must assume the grave burden of justifying the attempt, especially for him who like one of John Barth's recent fictional characterizations of himself, believes that the key to the treasure is the treasure itself. No one will ever have the privilege of the last word on these texts, since any words other than the author's own found therein must be referred back to the text themselves for cautious verification. Indeed, the words the author has used to create the oeuvre stand by virtue of their own creativeness, or fail in their pretense, and need no critical comment to be appreciated for what they have achieved or have failed to achieve. In criticism there is no privileged point of view - not even the author's own. He has consulted his knowledge and experience to make the work, and whoever would criticize his efforts would seem to owe him the indulgence of doing the same. If communication is mediated through the works, the author and his readers respond in recipro­ cal fashion to the expressiveness of their contexts. For the philosopher of art, the challenge is extremely tempting - on a manifold count.