The Tumble of Reason: Alice Munro's Discourse of Absence

بسیاری از نوشته‌های انتقادی درباره داستان آلیس مونرو، "رئالیسم" مونرو را مورد بررسی قرار داده و بر آن تاکید کرده‌اند. اما داستان‌های او غالباً به آنچه که از قلم افتاده تبدیل می‌شود. آنها مملو از نامه های ارسال نشده (ناتمام) هستند، از چیزهایی که مردم می خواهند، اما نمی گویند و نمی گویند. مطالعه آجی هبل بر درگیری مونرو با «گفتمان غیبت» متمرکز است و نشان می‌دهد که درک ما از این متون اغلب نه تنها به آنچه در داستان می‌گذرد، بلکه به آنچه ممکن است رخ داده باشد بستگی دارد.

داستان‌های مونرو نیز بستگی دارد. معنای آنها را نه صرفاً با ارجاع به یک واقعیت بیرونی، بلکه با اعطای انبوه امکانات محرک به خواننده برگرفته از آنچه می‌توانیم سطح معنی بالقوه یا غایب بنامیم، بیان کنند. مشخصاً، آنها تنش غیر قابل حلی را بین انواع این مواضع بیان می کنند: بین، از یک سو، ترسیم او از یک واقعیت سطحی - جهانی "آن بیرون" که ما دعوت شده ایم آن را واقعی و واقعی تشخیص دهیم - و در دیگر، درگیر شدن او با گفتمان غیاب که همان قراردادهایی را که داستان او در آن عمل می کند، به چالش می کشد. و در مورد نظریه‌های داستان پست مدرنیستی، هبل هم خواندن دقیق داستان‌های مونرو و هم چارچوبی نظری برای خواندن معانی در غیاب ارائه می‌دهد. کتاب او تحلیل‌های تجدیدنظرطلبانه اخیر را بسط می‌دهد و سهم ارزشمند و بدیعی در نقد مونرو دارد.

Much of the critical writing on the fiction of Alice Munro has explored and emphasized Munro's 'realism'. But her stories frequently turn on what has been left out; they are rife with unsent (unfinished) letters, with things people mean to, but do not, say or tell. Ajay Heble's study focuses on Munro's involvement with a 'discourse of absence' and suggests that our understanding of these texts often depends not only on what happens in the fiction, but also on what might have happened.

Munro's stories confer their meaning not simply by referring to an outer reality, but also by bestowing upon the reader a stimulating wealth of possibilities taken from what we might call a potential or absent level of meaning. Characteristically, they articulate an unresolvable tension between variants on these positions: between, on the one hand, her delineation of a surface reality -- a world 'out there' which we are invited to recognize as real and true -- and, on the other, her involvement with a discourse of absence that challenges the very conventions within which her fiction operates.

Drawing on structuralist and post-structuralist theories of language and its relation to meaning, knowledge, and systems of power, and on theories of postmodernist fiction, Heble offers both a careful reading of Munro's stories and a theoretical framework for reading meanings in absence. His book extends recent revisionist analysis and makes a valuable and original contribution to the criticism on Munro.