The Tragic Protest

این است که آنچه قبلاً گفته شد می‌گوید که هیچ پیش‌بینی از نظریه زیبایی‌شناختی در اینجا وجود ندارد. وقتی پژوهش در سطح تخیل بدوی باقی می ماند، قبل از تمایز بین واقعی و غیر واقعی، تا هنر را با زندگی ادغام کند، نمی تواند به عنوان راهنمای افکار در مورد آنچه در هنر متمایز است، باشد. هیچ قانون آهنگسازی نمی‌تواند در راه باشد. از آنجایی که برخلاف هنر تراژیک، آهنگساز زندگی تراژیک در اینجا مطرح خواهد شد. نیازی به تحلیل فرم نیست، و وقتی شکلی از بینش توصیف می شود، آن چیزی نیست که منتقدان هنری برای تجزیه و تحلیل استفاده می کنند. ابزارهای صرفاً زیبایی شناختی، مانند طرح، کنتراست، هارمونی، آهنگ مناسب، likene3s، تشخیص، کامل بودن، هیچ کاربردی و هیچ ارتباطی ندارند. و به سختی نیازی به ذکر است که طبقه بندی سنی گونه های هنری کاملاً خارج از محدوده است. شاید اینجا جای مناسبی برای معرفی یک عذرخواهی سبک باشد. من برای همه افراد با حس ظاهری ساده در زبان واضح هستم که استفاده از صفت های بدون پیوست در انگلیسی بسیار ناخوشایند است. هیچ‌کسی که این پاراگراف‌ها را می‌خواند را نمی‌توان به خاطر بی‌قراری سرزنش کرد، وقتی بارها و بارها با \"تراژیک\" به جای \"تراژدی\" مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرد. شاید این بهانه در قسمت قبل آمده است.

is, what has been said already says that no anticipations of aesthetic theory are in place here. When research stays on the level of primitive imagination, prior to the distinction between real and unreal, to merge art with life, it cannot serve as guideline for thoughts on what is distinctive within art. No canons of composition can be forthcoming, even the very concept of composition, implying a composer, must remain inadmissible; since, unlike the one of tragic art, the composer of tragic life will be here in question. No analysis of form need be expected, and when a form of vision is described, it will not be what artistic critics are used to dissect. Purely aesthetic instruments, such as plot, contrast, harmony, proper pitch, likene3s, recognition, com­ pleteness, will be of no use and no relevance at all. And it hardly need be mentioned that the age-fortified classification of artistic kinds remains strictly out of bounds. Here is perhaps the proper place to introduce a stylistic apology. I t is clear to everyone with a neat sense of seemliness in language that the use of unattached adjectives is very awkward in English. No one reading these paragraphs can be blamed for fidgeting when molested again and again with "the tragic" instead of "tragedy. " The excuse has perhaps transpired in the preceding passage.