The ticket out : darryl strawberry and the boys of crenshaw

سال 1979 بود و پانزده نوجوان در کرنشاو های کوگارز با استعدادترین تیم در تاریخ بیسبال دبیرستان بودند. آن‌ها توپ‌بازان خالص، تنبل‌ها و زمین‌بازان شیرین بودند که با شادی افسارگسیخته و مهارتی نفس‌گیر بازی می‌کردند.

مطبوعات ملی در کرنشاو جمع شدند. به قدری پیشاهنگان به بازی‌های خود علاقه نشان دادند که بیشتر صندلی‌های بلیچر را به خود اختصاص دادند. حتی میدان توپ کرنشاو نیز منظره ای قابل مشاهده بود -- که توسط خود بازیکنان آراسته شده بود، هر سنگریزه ای را تمیز کرده بودند، این الماس بهترین الماس در تمام شهر لس آنجلس بود. در حصارهای بیرونی، دروازه‌های بیرون در برابر خطر و حواس‌پرتی خیابان‌ها قفل می‌شدند. بیسبال، برای این پسران، خود امید بود. آنها با این تصور بزرگ شده بودند که می تواند به نحوی همه چیز را درست کند -- یک امید مبهم، بیان نشده، اما مداوم که حتی اگر زندگی تقلبی باشد، بیسبال ممکن است منصفانه باشد.

و برای مدتی به نظر می رسید که حق با آنهاست. به طور باورنکردنی، بیشتر اعضای این تیم -- حتی چندین ...

The year was 1979 and the fifteen teenagers on the Crenshaw High Cougars were the most talented team in the history of high school baseball. They were pure ballplayers, sluggers and sweet fielders who played with unbridled joy and breathtaking skill.

The national press converged on Crenshaw. So many scouts gravitated to their games that they took up most of the seats in the bleachers. Even the Crenshaw ballfield was a sight to behold -- groomed by the players themselves, picked clean of every pebble, it was the finest diamond in all of inner-city Los Angeles. On the outfield fences, the gates to the outside stayed locked against the danger and distraction of the streets. Baseball, for these boys, was hope itself. They had grown up with the notion that it could somehow set things right -- a vague, unexpressed, but persistent hope that even if life was rigged, baseball might be fair.

And for a while it seemed they were right. Incredibly, most of of this team -- even several...