The Theory of Binocular Vision: Ewald Hering (1868)

تئوری بینایی دوچشمی کتابی در مورد تئوری کنترل عصبی است. از این نظر، این کتاب بسیار جلوتر از زمان خود بود، زیرا توسعه رسمی نظریه کنترل چندین دهه در آینده بود که این کتاب در سال 1868 منتشر شد. سیستم کنترلی که "چشم دوگانه" را به عنوان یک عضو واحد فرمان می دهد. این ایده مستقیماً به اولین توضیح کامل از آنچه که اکنون به عنوان قانون هرینگ شناخته می شود، منتهی می شود که ماهیچه های متناظر دو چشم همیشه به یک اندازه عصب دهی می شوند. همانطور که هرینگ به شیوایی بیان می کند، "یک انگیزه اراده هر دو چشم را به طور همزمان هدایت می کند، همانطور که می توان یک جفت اسب را با یک افسار هدایت کرد" (فصل 2). قرن نوزدهم این کتاب در یک دوره هیجان انگیز برای تحقیقات فیزیولوژیکی نوشته شده است. قبل از اواسط قرن نوزدهم، مطالعه فیزیولوژی به تلاش های مجزا توسط مردان بزرگی که عمدتاً بدون همکاران یا آزمایشگاه های سازمان یافته کار می کردند، محدود می شد. در حال حاضر برای اولین بار از تحقیق، با بسیاری از فیزیولوژی حسی تبدیل شدن به یک میدان زنده گروه ها به طور همزمان بر روی مسائل اساسی کار می کنند. مانند یونانیان کلاسیک قبل از آنها در فلسفه، فیزیولوژیست های قرن نوزدهم در یک انفجار انرژی خلاق مشکلاتی را تعریف می کردند که به تحقیق بعدی شکل می داد. و مانند یونانیان، دوره‌ای عالی از علم را تولید کردند.

The Theory of Binocular Vision is a book about neurological control theory. In this sense it was far ahead of its time, for the formal development of control theory was many decades in the future when this book appeared in 1868. Hering's principal concept is that the control of eye movements is greatly simplified if there is only one neurological control system commanding the 'double-eye' as a single organ. This idea leads directly to the first thorough exposition of what is now known as Hering's law, that the corresponding muscles of the two eyes are always equally innervated. As Hering eloquently states it, "one and the same impulse of will directs both eyes simultaneously as one can direct a pair of horses with single reins" (Ch. 2). The 19th Century The book was written during an exciting era for physiological research. Before the mid-19th century the study of physiology had been limited to isolated efforts by great men who worked largely without colleagues or organized laboratories. Now for the first time of inquiry, with many sensory physiology was becoming a living field groups working simultaneously on fundamental problems. Like the classical Greeks before them in philosophy, the physiologists of the 19th century were defining in a burst of creative energy the problems 1 2 Introduction which would shape subsequent inquiry; and like the Greeks, they produced a splendid period of science.