The Temple of Fame and Friendship: Portraits, Music, and History in the C. P. E. Bach Circle

این کتاب مجموعه پرتره مشهوری را که توسط سی پی ای باخ، پسر دوم جی.اس. باخ مونتاژ شده است، بررسی می کند.

یکی از مشهورترین آهنگسازان آلمانی قرن هجدهم، سی پی ای باخ دهه ها را صرف مونتاژ کرد. مجموعه پرتره گسترده ای از حدود چهارصد آیتم مرتبط با موسیقی – از نقاشی رنگ روغن گرفته تا چاپ های حکاکی شده. این مجموعه پس از مرگ باخ در سال 1788 پراکنده شد، اما با بازسازی پر دردسر آنت ریچاردز، پرتره ها یک بار دیگر چشم انداز روشنی از تاریخ و فرهنگ موسیقی ارائه می دهند و حس و شوخ طبعی زمان باخ را زنده می کنند. ریچاردز استدلال می کند که این مجموعه بیش از یک انبوه چهره صرف، بخش عمده ای از کار آهنگساز بود که به دنبال تثبیت موسیقی به عنوان موضوعی برای مطالعات زیبایی شناختی، فلسفی و تاریخی بود.

معبد شهرت و دوستی مجموعه سی پی ای باخ را زنده می کند و به خوانندگان این حس را می دهد که بازدیدکنندگان از گالری پرتره و تجربه موسیقی در اتاق هایی پر از چهره دوستان، همکاران و اجدادشان چه حسی داشتند. او از این مجموعه برای تجزیه و تحلیل جنبه «پرتره» موسیقی باخ استفاده می‌کند و با نظریه‌های تأثیرگذار چهره‌شناس سوئیسی یوهان کاسپار لاواتر درگیر می‌شود. او همچنین این مجموعه را به‌عنوان شیوه‌ای برای پرورش و حفظ دوستی مورد بررسی قرار می‌دهد و این را به فرهنگ یادآوری مرتبط می‌کند که در موسیقی داخلی باخ طنین‌انداز می‌شود. ریچاردز نشان می‌دهد که چگونه تاریخ‌نگاری موسیقی جدید اواخر قرن هجدهم، سرشار از حکایت، خاطرات و پرتره‌های کلامی، عمیقاً مدیون جمع‌آوری پرتره و مذاکره آن بین حضور و جدایی، واقعیت و احساس بود.

This book examines the renowned portrait collection assembled by C. P. E. Bach, J. S. Bach’s second son.

One of the most celebrated German composers of the eighteenth century, C. P. E. Bach spent decades assembling an extensive portrait collection of some four hundred music-related items—from oil paintings to engraved prints. The collection was dispersed after Bach’s death in 1788, but with Annette Richards’s painstaking reconstruction, the portraits once again present a vivid panorama of music history and culture, reanimating the sensibility and humor of Bach’s time. Far more than a mere multitude of faces, Richards argues, the collection was a major part of the composer’s work that sought to establish music as an object of aesthetic, philosophical, and historical study.

The Temple of Fame and Friendship brings C. P. E. Bach’s collection to life, giving readers a sense of what it was like for visitors to tour the portrait gallery and experience music in rooms thick with the faces of friends, colleagues, and forebears. She uses the collection to analyze the “portraitive” aspect of Bach’s music, engaging with the influential theories of Swiss physiognomist Johann Caspar Lavater. She also explores the collection as a mode of cultivating and preserving friendship, connecting this to the culture of remembrance that resonates in Bach’s domestic music. Richards shows how the new music historiography of the late eighteenth century, rich in anecdote, memoir, and verbal portrait, was deeply indebted to portrait collecting and its negotiation between presence and detachment, fact and feeling.