The Tagore-Gandhi Debate on Matters of Truth and Untruth

بین سال‌های 1915 و 1941، تاگور (1941-1861) و گاندی (1869-1948) در مورد بسیاری از موضوعات با اهمیت شخصی، ملی و بین‌المللی اختلاف نظر داشتند و بحث کردند---satyagraha، عدم همکاری، تحریم و سوزاندن پارچه های خارجی، کارآمدی روزه به عنوان ابزار مقاومت و مانترای گاندی که «سواراج و «چرخا را به هم وصل می کند». نویسنده توسعه این گفت و گو را دنبال می کند و استدلال می کند که بحث در مورد موضوعات اساسی تر، مانند ماهیت حقیقت و swaraj/آزادی و احتمالات نادرستی است که تاگور در جنبش های گاندی برای حقیقت و حقیقت می دید. آزادی پوری نشان می‌دهد که تفاوت‌های بین دیدگاه‌های این دو مرد ناشی از روابط متفاوت با (و درک از) سنت و مدرنیته است. تاگور بخشی از رنسانس بنگال بود و به شدت تحت تأثیر این ایده بود که روشنگری شامل آزادی فرد برای استدلال برای خود است. از سوی دیگر، گاندی به سنت فلسفی هندی که آزادی فردی را به پیشرفت اخلاقی مرتبط می کرد، نزدیک ماند. پوری خاطرنشان می‌کند که تاگور را نمی‌توان بدون تأمل با پروژه روشنگری مدرنیته غربی ادغام کرد، زیرا او در رد انسان‌محوری مدرنیته به گاندی نزدیک شد و در باور گاندی به کیهان مسحور شریک بود.

این کتاب تنها مجلد تک نویسنده ای در مورد بحث تاگور-گاندی است.

Between 1915 and 1941, Tagore (1861-1941) and Gandhi (1869-1948) differed and argued about many things of personal, national, and international significance---satyagraha, non-cooperation, the boycott and burning of foreign cloth, the efficacy of fasting as a means of resistance and Gandhi’s mantra connecting “swaraj” and “charkha”. The author tracks the development of this dialogue and argues that the debate was about more fundamental issues, such as the nature of truth and swaraj/freedom and the possibilities of untruth that Tagore saw in Gandhi’s movements for truth and freedom. Puri shows that the differences between the two men’s perspectives came from differently negotiated relationships to (and understandings of) tradition and modernity. Tagore was part of the Bengal renaissance and powerfully influenced by the idea that the Enlightenment consisted in the freedom of the individual to reason for herself. Gandhi, on the other hand, remained close to the Indian philosophical tradition which linked individual freedom to moral progress. Puri points out that Tagore cannot, however, be unreflectively assimilated to the Enlightenment project of Western modernity, for he came fairly close to Gandhi in rejecting the anthropocentricism of modernity and shared Gandhi’s belief in an enchanted cosmos.

The only single-authored volume on the Tagore-Gandhi debate, this book is a welcome addition to the existing literature.