The Strength of Self-Acceptance: Theory, Practice and Research

​ خودپذیری در مکاتب مختلف الهیات مسیحی و شرقی و همچنین در مکاتب مختلف مشاوره و روان درمانی (مانند، رفتار درمانی انسانی، رفتار درمانی عقلانی- عاطفی، رفتار درمانی شناختی، درمان تعهد پذیرش) به عنوان یکی از مشارکت کنندگان اصلی شناخته شده است. به سلامت روان، رضایت از زندگی و تندرستی. مروری بر ادبیات حرفه‌ای نشان می‌دهد که هیچ متنی وجود ندارد که بیان کند چگونه الهیات مختلف، نظریه‌های شخصیت و رویکردهای مشاوره و درمانی، پذیرش خود را مفهوم‌سازی می‌کنند و چگونه این مفهوم با دیگر جنبه‌ها و سازه‌های معنویت و عملکرد روان‌شناختی مرتبط است (به عنوان مثال، انعطاف پذیری، ذهن آگاهی). بعلاوه، حوزه روانشناسی مثبت گرا، که به بررسی نقاط قوت و فضایل شخصیتی می پردازد که به افراد کمک می کند تا بهزیستی و شکوفایی را تجربه کنند، تا حد زیادی مفهوم پذیرش خود را نادیده گرفته است.

​ Self-acceptance is recognized in diverse schools of Christian and Eastern theology as well as in various schools of counseling and psychotherapy (e.g., Humanistic, Rational-Emotive Behavior Therapy, Cognitive Behavior Therapy, Acceptance Commitment Therapy) as a major contributor to mental health, life satisfaction and wellness. A review of the professional literature reveals there is no text that spells out how different theologies, theories of personality and approaches to counseling and therapy conceptualize self-acceptance and how this concept is interrelated to other aspects and constructs of spirituality and psychological functioning (e.g., flexibility, mindfulness). Additionally, the field of positive psychology, which studies the character strengths and virtues that help individuals to experience well-being and to flourish, has largely ignored the concept of self-acceptance.