The Strategy of Life: Teleology and Mechanics in Nineteenth Century German Biology

زیست شناسی مدرن به شدت در برابر تفکر غایت شناسی مقاومت کرده است. با این حال، تقریباً در هر زمینه‌ای از تحقیقات، زیست‌شناسان به سختی می‌توانند زبانی را بیابند که هدفمندی را به اشکال زنده نسبت ندهد. به نظر می رسد زندگی هر ارگانیسم، اگر نگوییم خود زندگی، از انواع سنگ های قیمتی برای دستیابی به اهداف خود استفاده می کند. اما در عصری که مدل‌های فیزیکی بر تصورات ما تسلط دارند و خود فیزیک به روابط عدم قطعیت و مکمل‌ها عادت کرده است، زیست‌شناسان یاد گرفته‌اند که با نوعی زبان اسکیزوفرنی زندگی کنند و از اصطلاحاتی مانند «ژن‌های خودخواه» و «ماشین‌های بقا» برای توصیف آن استفاده کنند. رفتار ارگانیسم ها به گونه ای که انگار به نوعی هدفمند هستند، اما در عین حال قصد دارند که مکانیسم های بسیار پیچیده ای هستند. مطالعه حاضر به دوره ای از تاریخ علوم زیستی می پردازد که در آن انتساب هدفمندی به سازمان زیستی مایه شرمساری تلقی نمی شد، بلکه یک واقعیت پذیرفته شده تلقی می شد و هدف اصلی آن، بهره گیری از مزایای تبیین های مکانیکی با یافتن الف بود. ابزاری برای به اشتراک گذاشتن آنها در چارچوب دستورالعمل های یک Fmmework غایت شناختی. در حالی که تاریخ زیست‌شناسی آلمان در اوایل قرن نوزدهم معمولاً به‌عنوان دوره‌ای ناگوار تحت سلطه گمانه‌زنی‌های خشک کنار گذاشته می‌شود، مطالعه حاضر با هدف معکوس کردن این قضاوت با نشان دادن این که یک برنامه تحقیقاتی سازگار و کارآمد توسط گروهی به‌خوبی مرتبط ساخته شده است. زیست شناسان آلمانی و اینکه دقیقاً مبتنی بر وحدت مدل های غایت شناختی و مکانیکی تبیین است.

Teleological thinking has been steadfastly resisted by modern biology. And yet, in nearly every area of research biologists are hard pressed to find language that does not impute purposiveness to living forms. The life of the individual organism, if not life itself, seems to make use of a variety of strate gems in achieving its purposes. But in an age when physical models dominate our imagination and when physics itself has become accustomed to uncertainty relations and complementarity, biologists have learned to live with a kind of schizophrenic language, employing terms like 'selfish genes' and 'survival machines' to describe the behavior of organisms as if they were somehow purposive yet all the while intending that they are highly complicated mechanisms. The present study treats a period in the history of the life sciences when the imputation of purposiveness to biological organization was not regarded an embarrassment but rather an accepted fact, and when the principal goal was to reap the benefits of mechanistic explanations by finding a. means of in­ corporating them within the guidelines of a teleological fmmework. Whereas the history of German biology in the early nineteenth century is usually dismissed as an unfortunate era dominated by arid speculation, the present study aims to reverse that judgment by showing that a consistent, workable program of research was elaborated by a well-connected group of German biologists and that it was based squarely on the unification of teleological and mechanistic models of explanation.