The Strange Case of the Rickety Cossack: and Other Cautionary Tales from Human Evolution

در کتاب جدید خود مورد عجیب قزاق ریکتی، دیرینه انسان شناس انسانی، یان تاترسال، استدلال می کند که سنت طولانی "استثناگرایی انسانی" در دیرینه انسان شناسی، تصویر تکامل انسان را تحریف کرده است. تاترسال تا حدودی با تکیه بر حرفه خود - از دانشمند جوان در هیبت بزرگانش گرفته تا سیاستمدار مسن تر، نگاهی خاص به دنیای رقابتی دیرینه انسان شناسی ارائه می دهد که از چارلز داروین 150 سال پیش شروع شد و تا سلسله لیکی در آفریقا ادامه یافت. با آخرین یافته‌های شگفت‌انگیز در قفقاز به پایان می‌رسد.

عنوان کتاب به کشف کلاهک جمجمه بسیار قدیمی در دره نئاندر آلمان در سال 1856 اشاره دارد. صاحب دارای مغزی به بزرگی یک انسان امروزی بود، اما یک محفظه مغزی سنگین با برآمدگی ابروهای برجسته داشت. دانشمندان تلاش زیادی کردند تا این احتمال ناخوشایند را توضیح دهند که این در واقع خویشاوند مستقیم ما نیست. یک تفسیر افراطی نشان می‌دهد که استخوان‌های ساق پا توسط هر دو راشیتیسم و ​​زندگی سواره منحنی شده است. درد ناشی از مصیبت فرد نگون بخت باعث شده بود که وی از شدت درد پیشانی خود را به صورت مزمن در هم ببندد و منجر به رشد بیش از حد استخوان بالای حدقه چشم شود.

تاریخ بعدی مطالعات تکاملی انسان پر از تفاسیر خیالی مشابه است. تاترسال با درایت و شوخ طبعی به این نتیجه می‌رسد که ما محصول کامل فرآیندهای طبیعی نیستیم، بلکه نتیجه دوزهای قابل توجهی از اتفاقات تصادفی هستیم.

In his new book The Strange Case of the Rickety Cossack, human paleoanthropologist Ian Tattersall argues that a long tradition of "human exceptionalism" in paleoanthropology has distorted the picture of human evolution. Drawing partly on his own career―from young scientist in awe of his elders to crotchety elder statesman―Tattersall offers an idiosyncratic look at the competitive world of paleoanthropology, beginning with Charles Darwin 150 years ago, and continuing through the Leakey dynasty in Africa, and concluding with the latest astonishing findings in the Caucasus.

The book's title refers to the 1856 discovery of a clearly very old skull cap in Germany's Neander Valley. The possessor had a brain as large as a modern human, but a heavy low braincase with a prominent brow ridge. Scientists tried hard to explain away the inconvenient possibility that this was not actually our direct relative. One extreme interpretation suggested that the preserved leg bones were curved by both rickets, and by a life on horseback. The pain of the unfortunate individual's affliction had caused him to chronically furrow his brow in agony, leading to the excessive development of bone above the eye sockets.

The subsequent history of human evolutionary studies is full of similarly fanciful interpretations. With tact and humor, Tattersall concludes that we are not the perfected products of natural processes, but instead the result of substantial doses of random happenstance.