برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید

09117307688
09117179751

در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید

دسترسی نامحدود

برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند

ضمانت بازگشت وجه

درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب

پشتیبانی

از ساعت 7 صبح تا 10 شب

دانلود کتاب The Story of Notation

دانلود کتاب داستان نت نویسی

مشخصات کتاب

The Story of Notation

دسته بندی: موسیقی
ویرایش: 1 
نویسندگان: C. F. Abdy Williams  
سری:  
 
ناشر: The Walter Scott Publ. 
سال نشر: 1903 
تعداد صفحات: 282 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 4 مگابایت

قیمت کتاب (تومان) : 51,000

کلمات کلیدی مربوط به کتاب داستان نت نویسی: #موسیقی، #نت نویسی، #تاریخ موسیقی، #سی. اف عبدی ویلیامز، #داستان نت نویسی، #تئوری موسیقی

میانگین امتیاز به این کتاب :
تعداد امتیاز دهندگان : 10

در صورت تبدیل فایل کتاب The Story of Notation به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.

توجه داشته باشید کتاب داستان نت نویسی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.

توضیحاتی در مورد کتاب داستان نت نویسی

کتاب C. F. Abdy Williams درباره داستان نت نویسی موسیقی. گزیده ای از طرح مقدماتی: بازنمایی اصوات موسیقی در نوشتار، که نت موسیقایی نامیده می شود، یا به سادگی نت نویسی، از nota، یک علامت یا نشانه، چیزی است که بسیار رایج، جهانی و ظاهراً بسیار ساده است، که ما مستعد این واقعیت هستیم که چوب ما، با «نت‌های» شکل‌های مختلف آن و تمام آنچه که برای انتقال افکار یک آهنگساز به جهانیان انجام می‌شود، حاصل قرن‌ها آزمایش و پیشرفت‌های تدریجی است. اینکه آیا مصریان، عبرانیان، کلدانیان و سایر ملل سامی که به درجه خاصی از فرهنگ موسیقی رسیده بودند، به موسیقی خود اشاره نکردند، معلوم نیست. ممکن است فرض شود که آنها چنین کرده اند، اما تا به امروز چیزی از ماهیت نشانه نگاری موسیقی کشف نشده است. نمی توان گفت که این ملت ها هنوز آنقدر پیشرفت نکرده بودند که بتوانند ابزاری برای نوشتن صداها و سازهای مختلف اختراع کنند: واقعیت این است که تا آنجا که در حال حاضر می دانیم، یونانی ها تنها اروپاییان باستانی بودند. ملتی که این کار را کرد، و برای این منظور از حروف الفبا استفاده کردند، همانطور که هندوها قبل از آنها، و اروپای غربی بعد از آنها. پارسی‌ها از اعداد استفاده می‌کردند و نوعی ستون نه‌خطی که اعداد بین آن‌ها قرار می‌گرفتند، در حالی که چینی‌ها از علائم خاصی برای مقیاس پنتاتونیک خود استفاده می‌کردند. تاریخچه نشانه گذاری کنونی ما با نماد یونانی ها آغاز می شود که الفبای خود را در گروه های سه حرفی برای هر تن مرتب می کردند و بدین ترتیب صداهای نیمه و ربع را نشان می دادند. دانش این ترتیب از بین رفت تا اینکه در قرن نوزدهم توسط زحمات بلرمن، فورتلیج و دیگران، که جداول نشانه گذاری ارائه شده توسط آلیپیوس، آریستیدس، نیکوماخوس، بطلمیوس، گادنتیوس و نویسندگان بعدی را توضیح داده اند، دوباره کشف شد. جدول‌ها، که بر اساس استوانه‌ها و حالت‌ها مرتب شده‌اند، متوالی از حروف را نشان می‌دهند که ظاهراً به صورت تصادفی گرفته شده‌اند، تا هفت نت از سه نوع مقیاس، دیاتونیک، رنگی، و هماهنگ را نشان دهند. یونانیان همچنین از سیستمی از علائم زمانی استفاده می کردند که دو مورد از آنها تا به امروز با علائم بلند (-) و کوتاه (u) که روی حروف صدادار در دستور زبان لاتین قرار می گرفتند، باقی مانده است و آنها ابزارهایی برای نشان دادن لهجه داشتند، به طوری که نت‌نویسی به‌اندازه تابلوهای قرون وسطایی، که بعداً در مورد آن صحبت خواهیم کرد، یا سلف تونیک مدرن کامل بود. اولین استفاده از حروف لاتین برای نمایش صداهای موسیقی در نوشته های بوئتیوس در حدود 500 پس از میلاد یافت می شود. اگرچه صحبت از "نمونه بوئتی" اشتباه است، زیرا او هرگز از حروف برای نشان دادن ملودی های موسیقی استفاده نکرد...

توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی

The C. F. Abdy Williams´s book about the Story of Musical Notation. An excerpt from the INTRODUCTORY SKETCH: THE representation of musical sounds in writing, called musical notation, or simply notation, from nota, a mark or sign, is a thing so commonplace, so universal, and apparently so simple, that we are apt to overlook the fact that our stave, with its variously shaped "notes" and all that goes to convey a composer's thoughts to the world, are the outcome of centuries of experiments and gradual improvements. Whether the Egyptians, the Hebrews, Chaldeans, and other Semitic nations, which had arrived at a certain degree of musical culture, noted their music is not known; it may be presumed that they did, but up to the present nothing has been discovered of the nature of a musical semeiography. It cannot be said that these nations were not yet sufficiently advanced to be able to invent a means of writing down the various sounds of voices and instruments: the fact remains that, as far as we know at present, the Greeks were the only ancient European nation that did so, and they made use of letters of the alphabet for this purpose, as did the Hindus before them, and the Western Europeans after them; the Persians Other used numbers, and a kind of stave of nine lines, between which the numbers were placed, while the Chinese used special signs for their pentatonic scale. The history of our present notation begins with that of the Greeks, who arranged their alphabet in groups of three letters to each tone, thus showing the semitones and quarter-tones. The knowledge of this arrangement passed away until rediscovered in the nineteenth century by the labours of Bellermann, Fortlage, and others, who have explained the notation tables given by Alypius, Aristides, Nicomachus, Ptolemy, Gaudentius, and later writers. The tables, arranged according to tropes and modes, show successions of letters, apparently taken at haphazard, to indicate the seven notes of the three kinds of scale, the diatonic, chromatic, and enharmonic. The Greeks also used a system of time-signs, two of which have survived to the present day in the long (-) and short (u) signs placed over vowels in Latin grammars, and they had means of representing accent, so that their notation was as complete as the mediaeval tablatures, of which we shall speak later, or the modern tonic sol-fa. The first use of Latin letters for representing musical sounds is found in the writings of Boethius, about A.D. 500; though it is a mistake to speak of the "Boethian notation," since he never used the letters to indicate musical melodies….