The Sting

از ملویل تا مدوف، مرد با اعتماد به نفس یک کهن الگوی اساسی آمریکایی است. فیلم 1973 جورج روی هیل نیش به این موضوع با مهارت خاصی برخورد می کند. این فیلم در زمان خود با استقبال گرمی روبرو شد و هفت جایزه اسکار را از آن خود کرد، اما عده‌ای بودند که فکر می‌کردند فیلم چیزی جز یک بازگشت جزئی نیست. پائولین کیل، در میان دیگران، احساس می‌کرد که فیلم هیل مکانیکی و ساختگی است: تلاشی بی‌سابقه و دستکاری‌کننده برای بازگرداندن موفقیت در باکس آفیس جفت قبلی رابرت ردفورد و پل نیومن، بوچ کسیدی و ساندنس کید.

مدیتیشن پرشور و غزلی متیو اسپککتور نیش را روی سر، پهلو و سمت راست به سمت بالا در تلاشی برای بازگشایی پیچیدگی گیج‌آمیز و راز و قلب مالیخولیایی فیلم می‌چرخاند. . اسپککتور با انجام مصاحبه با فیلمنامه نویس دیوید اس وارد و تهیه کننده تونی بیل، و با استفاده از تفسیر ظریف از حالات و مضامین طاقت فرسا تا مشاهدات گیج‌کننده از حرکات سرگیجه‌آور آن، نیش را باز می‌کند. تا ابعاد ظریف و خیره کننده جنسی، سیاسی و زیبایی شناسی بهترین فیلم هیل را فاش کند. از دریچه اسپککتور، نیش خود را هم به عنوان یک درام انسانی ماندگار و هم به عنوان یک مدیتیشن در مورد خود ساختن هنر نشان می‌دهد، قصیده‌ای برای لذت ضروری از فریب خوردن در سینما.

From Melville to Madoff, the Confidence Man is an essential American archetype. George Roy Hill’s 1973 film The Sting treats this theme with a characteristic dexterity. The movie was warmly received in its time, winning seven Academy Awards, but there were some who thought the movie was nothing more than a slight throwback. Pauline Kael, among others, felt Hill’s film was mechanical and contrived: a callow and manipulative attempt to recapture the box-office success of Robert Redford and Paul Newman’s prior pairing, Butch Cassidy & The Sundance Kid.

Matthew Specktor’s passionate, lyric meditation turns The Sting on its head, on its side, and right-side-up in an effort to unpack the film’s giddy complexity and secret, melancholic heart. Working off interviews with screenwriter David S. Ward and producer Tony Bill, and tacking from nuanced interpretation of its arching moods and themes to gimlet-eyed observation of its dizzying sleights-of-hand, Specktor opens The Sting up to disclose the subtle and stunning dimensions—sexual, political, and aesthetic—of Hill’s best film. Through Specktor’s lens, The Sting reveals itself as both an enduring human drama and a meditation on art-making itself, an ode to the necessary pleasure of being fooled at the movies.