The Status of Morality

علاقه من به موضوعاتی که در اینجا در نظر گرفته شده است ناشی از سرخوردگی شدید من در تلاش برای حمله به نسبیت فراگیر دانشجویانم در دوره های مقدماتی اخلاق در موسسه پلی تکنیک ویرجینیا و دانشگاه ایالتی است. من از دانشجویانم سپاسگزارم که مرا وادار کردند نسبیت گرایی و شک گرایی اخلاقی را جدی بگیرم و مرا وادار کردند که برای نسخه ای که به طور جزمی از عینیت گرایی اخلاقی حفظ شده است استدلال کنم. نتیجه پیش روی خواننده است. نتایج به دست آمده در اینجا (که می توان آن را یا به عنوان یک عینیت گرایی حداقلی یا به عنوان نسخه ای معتدل از نسبی گرایی توصیف کرد) بسیار ضعیف تر از آن چیزی است که من انتظار داشتم و دوست داشتم از آن دفاع کنم. من با لگد و فریاد به این منظره ها رسیده ام و در حد توانم در برابر آن مقاومت کرده ام. استدلال‌های این کتاب متوجه کسانی است که انکار می‌کنند که احکام اخلاقی همیشه می‌تواند صحیح باشد (به هر معنایی که مخالف اشتباه باشد) و همچنین انکار می‌کنند که ما همیشه عقلاً مجبور به پذیرش یک حکم اخلاقی در مقابل قضاوت اخلاقی دیگر هستیم. من به دنبال این بوده‌ام که نظرات آنها را جدی بگیرم و بر اساس دلایل خودشان بدون استفاده از فرضیاتی که آنها تمایلی به قبول آنها ندارند، با آنها مبارزه کنم. نتیجه‌گیری من این است که اگرچه می‌توان آن نوع بی‌عقل‌گرایی افراطی را که اغلب با آن مواجه می‌شود رد کرد، نمی‌توان از آن نوع دیدگاه‌های فرااخلاقی عینی‌گرایانه‌ای که بیشتر ما می‌خواهیم داشته باشیم، دفاع کرد، بدون اینکه این سؤال را در برابر غیرعقلانی مطرح کنیم. عینیت گرا.

My interest in the issues considered here arose out of my great frustration in trying to attack the all-pervasive relativism of my students in introductory ethics courses at Virginia Polytechnic Institute and State University. I am grateful to my students for forcing me to take moral relativism and skepticism seriously and for compelling me to argue for my own dogmatically maintained version of moral objectivism. The result is before the reader. The conclusions reached here (which can be described either as a minimal objectivism or as a moderate verson of relativism) are considerably weaker than those that I had expected and would have liked to have defended. I have arrived at these views kicking and screaming and have resisted them to the best of my ability. The arguments of this book are directed at those who deny that moral judgments can ever be correct (in any sense that is opposed to mistaken) and who also deny that we are ever rationally com­ pelled to accept one moral judgment as opposed to another. I have sought to take their views seriously and to fight them on their own grounds without making use of any assumptions that they would be unwilling to grant. My conclusion is that, while it is possible to refute the kind of extreme irrationalism that one often encounters, it is impossible to defend the kind of objectivist meta-ethical views that most of us want to hold, without begging the question against the non-objectivist.