The splendor of Portugal

چهار راوی \"شکوه پرتغال\" اعضای خانواده ای مرفه هستند که مزرعه آنها در جنگ استقلال آنگولا از دست رفت. مادرسالار این بدبخت‌ترین قبیله و سه فرزند بالغش در کابوس‌آلودگی و پشیمانی صحبت می‌کنند تا جزئیات زندگی خانوادگی غم‌انگیزشان را به ما ارائه دهند. مانند شخصیتی از جنوب فاسد فاکنر، مادر به امید بازگشت فرزندانش، نجات او از فقر و بازگرداندن شکوه و جلال تصوری قبلی خانواده، می چسبد. بچه ها به نوبه خود سال هاست همدیگر را ندیده اند و در انزوای خود از خاطرات تب آلود آنگولا رنج می برند. زورگویی و نفرت از خود شخصیت‌ها حد و مرزی نمی‌شناسد، زیرا آن‌ها هم‌زمان قربانی و مقصر هستند، گناهکار جنایاتی که به نام استعمار و همچنین تحقیرها و خیانت‌های بی‌رحمانه خویشاوندان خود انجام می‌شوند. Antunes بار دیگر ثابت می کند که او برجسته ترین استایلیست نسل خود است، یک محقق بی باک در مورد بدترین افراط و تفریط حیوانات انسانی.

"The Splendor of Portugal"'s four narrators are members of a once well-to-do family whose plantation was lost in the Angolan War of Independence; the matriarch of this unhappiest of clans and her three adult children speak in a nightmarish, remorseless gush to give us the details of their grotesque family life. Like a character out of Faulkner's decayed south, the mother clings to the hope that her children will come back, save her from destitution, and restore the family's imagined former glory. The children, for their part, haven't seen each other in years, and in their isolation are tormented by feverish memories of Angola. The vitriol and self-hatred of the characters know no bounds, for they are at once victims and culprits, guilty of atrocities committed in the name of colonialism as well as the cruel humiliations and betrayals of their own kin. Antunes again proves that he is the foremost stylist of his generation, a fearless investigator into the worst excesses of the human animal