The Speculum Astronomiae and Its Enigma: Astrology, Theology and Science in Albertus Magnus and his Contemporaries

انتساب Speculum Astronomiae به آلبرتوس مگنوس تنها اخیراً به موضوعی بحث برانگیز تبدیل شد، زمانی که مورخ بزرگ نئوتومیست، پیر ماندونه پیشنهاد کرد - بدون هیچ پیشینه ای - که نویسنده آن راجر بیکن است. از آلبرت تزهای ماندون توسط لین تورندایک رد شد و از آن زمان تاکنون موضوع بحث های گسترده ای بوده است.
مطالعه موردی تاریخ نگاری حاضر این بحث را در پرتو تحلیل متون خود آلبرت و همچنین سایر نویسندگان مهم مانند بیکن، بوناونتورا، توماس آکویناس، ویتلو، کامپانوس نوارا و دیگران مورد بررسی قرار می دهد. که نشان می دهد مفهوم کلی تأثیر ستارگان و سایر ایده های اخترشناسی که در Speculum یافت می شود تا چه اندازه گسترده بوده است. بیشتر عقاید علمی قرون وسطی بر اصولی استوار بود که از مفهوم نفوذ آسمانی و پیامدهای آن به دست آمده بود. Speculum خطوط اساسی این رشته را در یک مقدمه نظری و کتابشناختی ترسیم کرد - که دستاورد کوچکی نبود - و در نتیجه با علاقه فراوان مورد استقبال قرار گرفت و به عنوان یک کتاب مرجع استاندارد برای قرن ها مورد استفاده قرار گرفت. زامبلی بر اساس پس‌زمینه بحث‌هایی که در دهه 1260، در نظم دومینیکن و همچنین در دانشکده‌های هنر صورت می‌گرفت، شک و تردید را در مورد اینکه Speculum توسط آلبرت نوشته شده بود، احتمالاً با همکاری کمی برطرف می‌کند.

The attribution of the Speculum Astronomiae to Albertus Magnus became a controversial issue only recently, when the great neo-Thomist historian Pierre Mandonnet suggested -- without any antecedents -- that the author was Roger Bacon rather than Albert. Mandonnet's theses were refuted by Lynn Thorndike and have since then been the subject of widespread discussion.
The present historiographical case-study considers this debate in the light of an analysis of texts by Albert himself, as well as other important authors, such as Bacon, Bonaventura, Thomas Aquinas, Witelo, Campanus of Novara, and others, which shows how widespread the general concept of the influence of the stars and other astrological ideas to be found in the Speculum were. Most of the scientific ideas of the Middle Ages were based on principles derived from the notion of celestial influence and its consequences. The Speculum drew the fundamental outlines of this discipline into a theoretical and bibliographical introduction -- no small achievement -- and was consequently greeted with great interest and used as a standard reference book for many centuries. Set against the background of discussions taking place in the 1260s, within the Dominican Order as well as in the Faculties of Arts, Zambelli removes all doubt that the Speculum was written by Albert, possibly with some collaboration.