The Space of Sex: The Porn Aesthetic in Contemporary Film and Television

از آنجایی که فیلم و تلویزیون بیش از پیش بر نگاه پورنوگرافی دوربین متمرکز می شوند، بدن انسان دستخوش دگردیسی می شود و تبدیل به منظره و ساختمان می شود، بخشی از طراحی معماری که در آن شهوانی های بدن فراتر از خود بدن گسترش می یابد. بر طراحی فیلم یا شات تلویزیونی تأثیر بگذارد. بدن تبدیل به میزانسن تصاویر متحرک معاصر می شود. شلتون والدرپ با باز کردن فضای سکس، نکات مهمی را برای کتاب تنظیم می کند: حرکت بین هنر عالی و پایین. تاکید بر بدن، نگاه کردن، و کادربندی؛ روش شناسی کلی میان رشته ای و میان رشته ای کتاب به عنوان یک کل.

فضای سکس در نیمه دوم بر چگونگی نمایش جنسیت، جنسیت و تمایلات جنسی در چندین فیلم اخیر تمرکز دارد. از جمله دره ها پل شریدر (2013)، وحشی ها الیور استون (2012)، مایک جادویی استیون سودربرگ (2012)، لارس فون تریر Nymphomaniac(2013) و Don Jon جوزف گوردون-لویت (2013). هر یک از این فیلم‌های اصلی یا مستقل، و چندین فیلم دیگر، برای راه‌هایی که سعی کرده‌اند پورنوگرافی را جذب کنند، اگر نه به طور خاص صنعت پورنوگرافی، را در طرح خود بررسی می‌کنند. به گفته والدرپ، عناصر اتوپیایی پورن دهه هفتاد در قرن بیست و یکم به شکلی پیچیده به عنوان یک انگیزه آرمان‌شهری – میل به داشتن رابطه جنسی در صفحه نمایش، به عشق شهوانی کردن دوباره رابطه جنسی به عنوان چیزی مثبت و فاقد شرم، دوباره پردازش می‌شوند. با احساسی ترکیبی در مورد خود پورنوگرافی، با صنعتی که می توان آن را در نور دیستوپیایی دید. به عبارت دیگر، سکس، در دنیای معاصر ما، هنوز بدون مصالحه انجام نمی شود.