The sound of poetry, the poetry of sound

صدا - یکی از عناصر اصلی شعر - در گفتمان جاری در مورد قالب‌های غزل نادیده گرفته می‌شود. مقالاتی که در اینجا توسط مارجوری پرلوف و کریگ دورکین گردآوری شده انداین سکوت انتقادی را می شکنند تا برخی ازارتباطات اساسی بین شعر و صدا را مورد بازبینی قرار دهند - ارتباطاتی که بسیار فراتر از مطالعات متریک سنتی است. BR>
از اشعار لاتین قرون وسطایی گرفته تا اپرای سایبورگ، فرانسه قرن شانزدهم تا برزیل قرن بیستم، تصنیف های رمانتیک تا آوانگارد معاصر، مشارکت کنندگان آوای شعر/شعر صداموضوعی مانند ترجمه پذیری صدای غزل، نقش های تاریخی و فرهنگی قافیه،نقش تکرار صدا در نثر رمانتیک،کاوش می کند. ب>ارتباطات بین «شعر صدا» و موسیقی، بین بصری و شنیداری، نقش بدن در اجرا، و تأثیر فناوری‌های ضبط بر صدای غزل. در طول راه، مقالاتبه «اختلافات گروهی» موریس سِوِ دلی، استفاده ازرا پاوند از «نجواهای چینی»، الهیات کیمیاگری اجراهای دادای هوگو بال می‌پردازند. رادیوفونیک مدرنیستی ژان کوکتو و روایتی بین فرهنگی از شعرخوانی به عنوان نوعی دوبله.

یک مطالعه تطبیقی ​​واقعی، آوای شعر/شعر صدابرای به چالش کشیدن طراحی شده است. پیش فرض های کنونی در مورد آنچه سوزان هاو آن را "تلفیق فرم های صوتی در زمان" می نامد، زیرا آنها حوزه شعری گسترده قرن بیست و یکم را دگرگون کرده اند.

Sound—one of the central elements of poetry—finds itself all but ignored in the current discourse on lyric forms. The essays collected here by Marjorie Perloff and Craig Dworkinbreak that critical silence to readdress some of thefundamental connections between poetry and sound—connections that go far beyond traditional metrical studies.

Ranging from medieval Latin lyrics to a cyborg opera, sixteenth-century France to twentieth-century Brazil, romantic ballads to the contemporary avant-garde, the contributors to The Sound of Poetry/The Poetry of Sound explore such subjects as the translatability of lyric sound, the historical and cultural roles of rhyme,the role of sound repetition in novelistic prose, theconnections between “sound poetry” and music, between the visual and the auditory, the role of the body in performance, and the impact of recording technologies on the lyric voice. Along the way, the essaystake on the “ensemble discords” of Maurice Scève’s Délie, Ezra Pound’s use of “Chinese whispers,” the alchemical theology of Hugo Ball’s Dada performances, Jean Cocteau’s modernist radiophonics, and an intercultural account of the poetry reading as a kind of dubbing.

A genuinely comparatist study, The Sound of Poetry/The Poetry of Sound is designed to challenge current preconceptions about what Susan Howe has called “articulations of sound forms in time” as they have transformed the expanded poetic field of the twenty-first century.