The Solvay Conferences on Physics: Aspects of the Development of Physics Since 1911

گزارش تاریخی جاگدیش مهرا از کنفرانس‌های سولوای از سال 1911 تا 1973 نه تنها تأثیر زیادی که این کنفرانس‌ها بر توسعه فیزیک مدرن داشته‌اند را نشان می‌دهد، بلکه به وضوح نشان می‌دهد که اهداف ارنست چقدر دوراندیشانه و خوب برنامه‌ریزی شده است. سولوای زمانی که ابتکار عمل برای سازماندهی نوع جدیدی از کنفرانس های بین المللی را به دست گرفت. برخلاف جلسات مرسوم که در آنها گزارش‌هایی در مورد حل موفقیت‌آمیز مسائل علمی ارائه می‌شود، کنفرانس‌های Solvay برای کمک مستقیم به حل مشکلات خاص با دشواری غیرعادی طراحی شدند. اهمیت ساختار کوانتومی طبیعت تا سال 1911 به خوبی درک شده بود، اما در آن زمان هیچ امیدی برای پاسخ به سؤالات بسیار دشوار جدید ناشی از پدیده های اتمی وجود نداشت. بنابراین، کنفرانس‌های جدید باید عمدتاً به بحث‌های کامل در مورد چنین مسائلی بین تعداد کمی از فیزیکدانان شایسته اختصاص داده شود، و ارنست سولوای با این امید هدایت شد که بحث‌ها در نهایت منجر به پیشرفت واقعی و اساسی شود. اولین کنفرانس های Solvay که من در آن شرکت کردم، کنفرانس های سال های 1927، 1930 و 1933 بود، و آنها به خوبی به این هدف عمل کردند. در سال 1926 فرمالیسم ریاضی مکانیک کوانتومی و موجی به شکل نهایی خود نزدیک شد، اما این تفسیر هنوز بحث برانگیز بود. شرودینگر امیدوار بود که امواج ماده او را بتوان به عنوان امواجی در فضا و زمان سه بعدی در نظر گرفت و از این طریق از ویژگی ناپیوسته "پرش" کوانتومی جلوگیری کرد.

Jagdish Mehra's historical account of the Solvay Conferences from 1911 to 1973 demonstrates not only the great influence which these conferences have had on the development of modern physics, but it also shows clearly how far-sighted and well­ planned were the intentions of Ernest Solvay when he took the initiative for organizing a new type of international conferences. In contrast to the conventional meetings in which reports are given on the successful solution of scientific problems, the Solvay Conferences were conceived to help directly in solving specific problems of unusual difficulty. The importance of the quantum structure of Nature had become well under­ stood already by 1911, but at that time there was no hope for an answer to the ex­ tremely difficult new questions posed by the atomic phenomena. The new conferences should therefore be devoted primarily to thorough discussions of such problems be­ tween a small number of the most competent physicists, and Ernest Solvay was guided by the hope that the discussions would eventually lead to a real and substantial progress. The earliest Solvay Conferences which I attended were those of 1927, 1930 and 1933, and they served this purpose extremely well. In 1926 the mathematical formalism of quantum-and wave-mechanics approached its final shape, but the interpretation was still controversial. Schrodinger hoped that his matter waves could be considered as waves in three-dimensional space and time, and that the discontinuous feature of quantum 'jumps' could be avoided thereby.