The Social Psychology of Facial Appearance

چند سال پیش کلمن (1981) گزارش داد که در سال 1979 یکی از بسیاری از شرکت‌های بین‌المللی لوازم آرایشی دارای رقم فروش سالانه 2 دلار بود. 38 میلیارد، نزدیک به 1.25 میلیون نماینده فروش، و بیش از 700 محصول، که اکثر آنها برای چهره هستند. Cash and Cash (1982) اشاره کرد که در سال 1979 مصرف کنندگان ایالات متحده بیش از 4 میلیون دلار برای محصولات آرایشی خرج کردند. آنها اظهار داشتند: «اگرچه این عمل بر اساس عمومیت و انعطاف پذیری آن جنبه جذابی از رفتار انسان به نظر می رسد، دانشمندان رفتار اجتماعی تا حد زیادی این پدیده را به وضوح (یا به طرز دلپذیری) در مقابل چشمان خود نادیده گرفته اند. \" چرا مردم باید اینقدر به ظاهر چهره خود اهمیت دهند؟ بسیاری از روانشناسان استدلال کرده اند (به عنوان مثال، کلک و روبنشتاین، 1975) نه تنها اطلاعات چهره معمولاً اولین اطلاعاتی است که در اختیار درک کننده قرار می گیرد، بلکه همچنین در طول تعامل اجتماعی به طور مداوم در دسترس است. مارویاما و میلر (1981) بیان کردند که "ظاهر اغلب اولین بعد است که می توان یک غریبه را بر اساس آن ارزیابی کرد. از آنجایی که افراد تمایل دارند دیگران را به عنوان واحدهای یکپارچه و ثابت ببینند، نه به عنوان مجموعه ای از رفتارهای موقعیت خاص، یک رفتار قوی و فوری. مبنای آشکار برای ارزیابی، مانند ظاهر فیزیکی، باید در هر ارزیابی کلی و بعدی نفوذ کند و بر آن تأثیر بگذارد.

Several years ago Coleman (1981) reported that in 1979 one of the many in­ ternational cosmetics companies had an annual sales figure of $2. 38 billion, nearly 1. 25 million sales representatives, and over 700 products, the majority of these being for the face. Cash and Cash (1982) noted that in 1979 U. S. consumers spent over $4 million on cosmetic products. They stated that, "Although this practice would seem to be a fascinating aspect of human be­ havior on the basis of its generality and resilience, social-behavioral scientists have largely ignored the phenomenon so plainly (or pleasingly) in front of their eyes. " Why should people be so concerned with their facial appearance? Many psychologists have argued (e. g. , Kleck & Rubenstein, 1975) not only that facial information is usually the first that is available to the perceiver, but also that it is continuously available during social interaction. Maruyama and Miller (1981) stated that "appearance is often the first dimension upon which a stranger can be evaluated. Since people tend to see others as integrated and consistent units, rather than as collections of situation-specific behaviors, a potent and immediately evident basis for an evaluation, such as physical appearance, should intrude into and affect any overall and subsequent evalua­ tion.