The Slaveholding Crisis: Fear of Insurrection and the Coming of the Civil War

در دسامبر 1860، اهالی کارولینای جنوبی به ترک اتحادیه رای دادند و مرگبارترین جنگ در تاریخ آمریکا را به راه انداختند. به رهبری یک جنبش برده داری که جایگاه آبراهام لینکلن در راس دولت فدرال را خطری واقعی و فعلی برای امنیت جنوب قلمداد می کرد، جنوبی ها - اعم از برده داران و غیربرده داران - با جدایی از ایالات متحده به میل خود در معرض خطر جنگ داخلی قرار گرفتند. فعالان برده داری رادیکال ادعا کردند که بدون دفاع از گسترش برده داری به سمت غرب، مزرعه داران آمریکایی، مانند همتایان سابق خود در هند غربی، بسیار از کسانی که به بردگی گرفته بودند، بیشتر خواهند شد. نتیجه، جنوب را به یک مستعمره صرف در داخل دولت فدرال تبدیل می‌کند و سفیدپوستان جنوبی را برای حفاظت از امنیت و ثروت شخصی خود به بیگانگان ضد برده‌داری متکی می‌کند. ایمان به استثناگرایی آمریکایی نقش مهمی در استدلال مردم پیش از جنگ آمریکا ایفا کرد و نحوه نگرش آن‌ها در هر دو دولت آزاد و برده به جهان را شکل داد. پرسش‌هایی درباره اینکه چه کسی می‌تواند از نعمت طبیعت استثنایی کشور سهیم باشد، به میدان نبردی تبدیل شد که آمریکایی‌ها بر سر آن می‌جنگیدند، ابتدا با کلمات، سپس با اسلحه.

بحران برده‌داری کارل لارنس پائولوس. بررسی می‌کند که چگونه به دلیل ترس از شورش توسط برده‌داران، جنوبی‌ها نسخه‌ای از استثناگرایی آمریکایی را ایجاد کردند - نسخه‌ای که تداوم برده‌داری را در راس آن قرار می‌داد. نخبگان کارخانه‌دار که در سال‌های قبل از جنگ داخلی احساس از دست دادن قدرت می‌کردند، دیگر اتحادیه را به‌عنوان یک کل، تحقق بخشیدن به این دیدگاه استثنایی نمی‌دیدند. در نتیجه، پاولوس معتقد است، برده‌داران و جنوب‌های غیربرده‌دار معتقد بودند که جنوب سفید می‌تواند درگیری نژادی و جنگ وحشیانه را پیش‌بینی کند. این روایت فرض می‌کند که محدود کردن گسترش برده‌داری در اتحادیه، پیشنهادی پرخطرتر از جنگیدن با جنگ جدایی است. در پایان، پاولوس استدلال می‌کند که با اصرار بر اینکه حزب جدید تحت کنترل دولت فدرال، همین شورش را ترویج می‌کند، نخبگان کاشت‌کننده به اندازه کافی از حمایت مردمی برای ایجاد ایالات کنفدراسیون آمریکا برخوردار شدند. با انجام این کار، آنها یک دولت کاملاً برده‌دار و مدرن با توانایی نظامی برای فرونشاندن مقاومت گسترده توسط بردگان، گسترش مرزهای سرزمینی خود و جنگ علیه نیروهای جنبش ضد برده‌داری اقیانوس اطلس ایجاد کردند.

In December 1860, South Carolinians voted to abandon the Union, sparking the deadliest war in American history. Led by a proslavery movement that viewed Abraham Lincoln’s place at the helm of the federal government as a real and present danger to the security of the South, southerners—both slaveholders and nonslaveholders—willingly risked civil war by seceding from the United States. Radical proslavery activists contended that without defending slavery’s westward expansion American planters would, like their former counterparts in the West Indies, become greatly outnumbered by those they enslaved. The result would transform the South into a mere colony within the federal government and make white southerners reliant on antislavery outsiders for protection of their personal safety and wealth. Faith in American exceptionalism played an important role in the reasoning of the antebellum American public, shaping how those in both the free and slave states viewed the world. Questions about who might share the bounty of the exceptional nature of the country became the battleground over which Americans fought, first with words, then with guns.

Carl Lawrence Paulus’s The Slaveholding Crisis examines how, due to the fear of insurrection by the enslaved, southerners created their own version of American exceptionalism—one that placed the perpetuation of slavery at its forefront. Feeling a loss of power in the years before the Civil War, the planter elite no longer saw the Union, as a whole, fulfilling that vision of exceptionalism. As a result, Paulus contends, slaveholders and nonslaveholding southerners believed that the white South could anticipate racial conflict and brutal warfare. This narrative postulated that limiting slavery’s expansion within the Union was a riskier proposition than fighting a war of secession. In the end, Paulus argues, by insisting that the new party in control of the federal government promoted this very insurrection, the planter elite gained enough popular support to create the Confederate States of America. In doing so, they established a thoroughly proslavery, modern state with the military capability to quell massive resistance by the enslaved, expand its territorial borders, and war against the forces of the Atlantic antislavery movement.