The Siege of Strasbourg

زمانی که جنگ بین فرانسه و پروس در تابستان 1870 آغاز شد، یکی از اولین اهداف ارتش های مهاجم آلمانی، استراسبورگ بود. از 15 اوت تا 27 سپتامبر، نیروهای پروس این شهر مرزی را بمباران کردند و صدها شهروند را کشتند، هزاران نفر را زخمی کردند و بسیاری از بناها و بناهای تاریخی و بناهای تاریخی را ویران کردند. برای شش هفته پر از وحشت، "شهر در چهارراه" به کانون نوع جدیدی از جنگ تبدیل شد که خشونت بی رویه آن معاصران را شوکه کرد و به بحث هایی در مورد حفاظت از غیرنظامیان در زمان جنگ منجر شد.

محاصره استراسبورگ تاریخ فراموش شده این بحران و تجربیات غیرنظامیانی که از آن جان سالم به در برده اند را بازیابی می کند. راشل کراستیل نشان می‌دهد که بسیاری از ویژگی‌های تعیین‌کننده «جنگ کامل»، که معمولاً تصور می‌شود پدیده‌ای قرن بیستمی است، مشخصه محاصره است. آلمانی‌ها با به کارگیری یک تاکتیک مدرن که به ساکنان شهر آسیب وارد می‌کرد، اهداف غیرنظامی را هدف گلوله باران کردند. اما یک پیامد ناخواسته این بود که افراد خارجی مجبور به اقدام شدند. مداخله سوئیسی به نمایندگی از شهروندان محاصره شده استراسبورگ لحظه ای دگرگون کننده بود: اولین نمونه از کمک های بشردوستانه بین المللی در زمان جنگ که برای غیرنظامیان در نظر گرفته شده بود.

کراستیل با روایت های دست اول از رنج و انعطاف پذیری از طریق روایت خود، بی شمار اخلاقیات را بررسی می کند. پرسش‌هایی پیرامون این که چه چیزی در جنگ «قانونی» است و غیرنظامیانی که در یک منطقه جنگی به دام افتاده‌اند چه حقوقی دارند. پیامدهای محاصره استراسبورگ بسیار فراتر از بافت محلی خود است، تا معضلاتی را که عصر خود ما را آزار می دهد - که در آن آسیب های جانبی و مداخله بشردوستانه به بخش مهمی از واژگان استراتژیک ما تبدیل شده است، آگاه کند.

When war broke out between France and Prussia in the summer of 1870, one of the first targets of the invading German armies was Strasbourg. From August 15 to September 27, Prussian forces bombarded this border city, killing hundreds of citizens, wounding thousands more, and destroying many historic buildings and landmarks. For six terror-filled weeks, "the city at the crossroads" became the epicenter of a new kind of warfare whose indiscriminate violence shocked contemporaries and led to debates over the wartime protection of civilians.

The Siege of Strasbourg recovers the forgotten history of this crisis and the experiences of civilians who survived it. Rachel Chrastil shows that many of the defining features of "total war," usually thought to be a twentieth-century phenomenon, characterized the siege. Deploying a modern tactic that traumatized city-dwellers, the Germans purposefully shelled nonmilitary targets. But an unintended consequence was that outsiders were prompted to act. Intervention by the Swiss on behalf of Strasbourg's beleaguered citizens was a transformative moment: the first example of wartime international humanitarian aid intended for civilians.

Weaving firsthand accounts of suffering and resilience through her narrative, Chrastil examines the myriad ethical questions surrounding what is "legal" in war and what rights civilians trapped in a war zone possess. The implications of the siege of Strasbourg far exceed their local context, to inform the dilemmas that haunt our own age--in which collateral damage and humanitarian intervention have become a crucial part of our strategic vocabulary.