The Siddhāntasundara of Jñānarāja: An English Translation with Commentary

گنجینه ای برای هر کسی که به هند اولیه مدرن و تاریخ ریاضیات علاقه مند است، این اولین ترجمه انگلیسی Siddhāntasundara کار شگفت انگیز دانشمند-اخترشناس Jñānarāja را نشان می دهد حدود 1500 C.E.). توکه لیندگارد نادسن با مقدمه‌ای بر سنت‌های نجوم هندو باستان شروع می‌کند و آنچه را که از زندگی و خانواده جانناراجا شناخته شده است، توضیح می‌دهد. او آیات سانسکریت را به انگلیسی ترجمه می‌کند و در مورد سبک و جوهر رساله جانناراجا توضیحات تخصصی ارائه می‌کند.

Siddhantasundara شامل شرح جامعی از منظومه نجوم هندی، از جمله نحوه محاسبه موقعیت سیارات و کسوف. همچنین به بررسی سوالات عمیق و کاوشگر در مورد عملکرد جهان و سنت های مقدس هندو می پردازد. در یک بحث فلسفی، این رساله به دنبال ترکیبی بین مدل کیهانی مورد استفاده سنت نجومی هند و کیهان شناسی طبقه ای از متون مقدس در هندوئیسم است. جناراجا در گفتار خود، که شامل بحث در مورد جهت پاد پادهای پایین و چسبنده است، اصول خاصی را از سنت نجومی رد می کند و اصول متون مقدس را مجدداً تفسیر می کند. او همچنین شعر پیچیده‌ای درباره فصل‌ها می‌سازد که بسیاری از ابیات آن دارای دو لایه معنا هستند، یکی توصیف فصل، دیگری فعالیت‌های خدا در آن فصل.

Siddhantasundara آخرین رساله اصلی نجوم هندی است. و کیهان شناسی برای جلب توجه جدی محققین، تلاش دقیق نادسن از آیات 500 ساله سانسکریت پرده برداری می کند و خصلت هوشمندانه Jñānarāja را نشان می دهد. ریاضیات، و استدلال های ظریف فلسفی او.

A treasure for anyone interested in early modern India and the history of mathematics, this first English translation of the Siddhāntasundara reveals the fascinating work of the scholar-astronomer Jñānarāja (circa 1500 C.E.). Toke Lindegaard Knudsen begins with an introduction to the traditions of ancient Hindu astronomy and describes what is known of Jñānarāja’s life and family. He translates the Sanskrit verses into English and offers expert commentary on the style and substance of Jñānarāja's treatise.

The Siddhāntasundara contains a comprehensive exposition of the system of Indian astronomy, including how to compute planetary positions and eclipses. It also explores deep, probing questions about the workings of the universe and sacred Hindu traditions. In a philosophical discussion, the treatise seeks a synthesis between the cosmological model used by the Indian astronomical tradition and the cosmology of a class of texts sacred in Hinduism. In his discourse, which includes a discussion of the direction of down and adhesive antipodeans, Jñānarāja rejects certain principles from the astronomical tradition and reinterprets principles from the sacred texts. He also constructs a complex poem on the seasons, many verses of which have two layers of meaning, one describing a season, the other a god's activities in that season.

The Siddhāntasundarais the last major treatise of Indian astronomy and cosmology to receive serious scholarly attention, Knudsen’s careful effort unveils the 500-year-old Sanskrit verses and shows the clever quirkiness of Jñānarāja's writing style, his keen use of mathematics, and his subtle philosophical arguments.