The Shooting: A Memoir

کمپ پاورز بچه خوبی بود، دانش آموز ممتازی که توسط یک مادر مجرد در بروکلین در اواسط دهه 1980 بزرگ شد. او مانند بسیاری از کودکان در دنیای پناهگاه خانواده و محله خود زندگی می کرد. او از خشونت اطرافش غافل بود.

کمپ هنگامی که یک نوجوان سیاه‌پوست در محله‌ای سفیدپوستان به دبیرستان می‌رفت، به شدت از تنش نژادی و خشونت در نیویورک آگاه شد (به برنارد گوتز و هوارد بیچ و کراک کوکائین فکر کنید). این، همراه با علاقه نوجوانان به اسلحه، زندگی کمپ را برای همیشه تغییر داد.

در سال 1987، کمپ به طور تصادفی به بهترین دوست خود شلیک کرد. پدر و مادرش اتهامی را مطرح نکردند و کمپ توسط همه، از جمله ایالت نیویورک، بخشیده شد. اما کمپ نتوانست خودش را ببخشد. او هر روز به هنری فکر می کرد و قول می داد که دیگر اشتباه نکند - قولی که یک کودک ساده لوحانه داده بود که بزرگسالان نمی توانستند به آن عمل کنند.

Kemp Powers was a good kid, an honors student, raised by a single mother in Brooklyn in the mid-1980s. Like many children, he lived in the sheltered world of his family and neighborhood. He was oblivious to the violence around him.

As a black teenager going to junior high in a white neighborhood, Kemp became acutely aware of the racial tension and violence bubbling up in New York (think Bernard Goetz and Howard Beach and crack cocaine). This, along with an adolescent interest in guns, changed Kemp's life forever.

In 1987, Kemp accidentally shot his best friend. His parents didn't press charges, and Kemp was forgiven by everyone, including the state of New York. But Kemp couldn't forgive himself. He thought about Henry every day and made a promise to never make a mistake again — a promise a child naively made that the adult couldn't keep.