The Shape of Future Technology: The Anthropocentric Alternative

مایک کولی یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های جامعه صنعتی مدرن، شکاف بین آنچه که فناوری می‌تواند برای جامعه فراهم کند (پتانسیل آن) و آنچه که در واقع برای جامعه فراهم می‌کند (واقعیت آن) است. به عنوان مثال، ما سیستم‌های کنترل پیچیده‌ای داریم که می‌توانند موشک را با دقت فوق‌العاده به قاره دیگری هدایت کنند، با این حال نابینایان و ناتوانان مجبورند به همان شیوه‌ای که در قرون وسطی انجام می‌دادند در اطراف شهرهای ما بچرخند. سیستم‌های ارتباطی پیشرفته‌ای وجود دارند که پیام‌ها را در کسری از ثانیه به سراسر جهان ارسال می‌کنند، اما اکنون ارسال یک نامه معمولی از واشنگتن به نیویورک بیشتر از زمان مربی صحنه طول می‌کشد. چنین شکاف فزاینده‌ای بین پتانسیل و واقعیت، باعث می‌شود که بسیاری از ارتدکس‌ها در این حوزه‌ها و اولویت‌هایی که بر آن‌ها بنا شده‌اند، زیر سؤال ببرد. تضادهای مشابه، حتی اگر در این مرحله کمتر آشکار و چشمگیر باشد، در حوزه فناوری ساخت فراوان است. در آنجا فناوری‌هایی را می‌یابیم که توانایی رهایی انسان‌ها را از کارهای تخریب‌کننده روح، کارهای روزمره و کمرشکن دارند و آن‌ها را برای انجام کارهای خلاقانه‌تر آزاد می‌گذارند، اما در واقعیت، اغلب انسان را به یک زائده‌ی ماشینی صرف تقلیل می‌دهند. با استفاده از تکنولوژی عمل می کند و به یک عنصر منفعل و رقت انگیز در سیستم تولید تبدیل می شود تا یک انسان خلاق و پویا.

Mike Cooley One of the most remarkable features of modern industrial society, is the gap between that which technology could provide for society (its potential) and that which it actually does provide for society (its reality). We have for example, complex control systems which can guide a missile to another continent with extraordinary accuracy, yet the blind and the disabled have to stagger around our cities in very much the same way as they did in mediaeval times. There are advanced communication systems enabling messages to be sent around the world in a fraction of a second, but it now takes longer to send an ordinary letter from Washington to New York than it did in the days of the stage coach. Such a growing chasm between potential and reality, is giving rise to a thorough questioning of many of the orthodoxies in these areas and the priorities on which they are based. Similar contradictions, even if at this stage less obvious and dramatic, abound in the field of manufacturing technology. There, we find technologies which have the potential of liberating human beings from soul­ destroying, routine, backbreaking tasks and leave them free to engage in more creative work, but which in reality, often end up reducing the human being to a mere machine appendage, acted upon by the technology and becoming a passive, pathetic element in the productive system rather than a creative, dynamic human being.