The Servile Mind: How Democracy Erodes the Moral Life

یکی از کمدی‌های تلخ قرن بیستم این بود که قربانیان بدبخت رژیم‌های کمونیستی از دیوارها بالا می‌رفتند، رودخانه‌ها را شنا می‌کردند، گلوله‌ها را دور می‌زدند و راه‌های ناامیدکننده دیگری برای دستیابی به آزادی در غرب پیدا می‌کردند، در همان زمان که روشنفکران مترقی به صورت احساساتی اعلام می‌کردند. که همین رژیم ها موج آینده بودند. تراژیک کمدی مشابهی در قرن ما در حال پخش است: زمانی که قربانیان استبداد و عقب ماندگی کشورهای جهان سوم به کشورهای غربی سرازیر می شوند، دانشگاهیان و روشنفکران زندگی غربی را به عنوان کابوس نابرابری و ظلم نشان می دهند.

در ذهن خدمتکار: چگونه دموکراسی زندگی اخلاقی را از بین می برد، کنت مینوگ رابطه عشقی روشنفکران با کمال اجتماعی را بررسی می کند و نشان می دهد که چگونه این رویای آرمان گرایانه دقیقاً چیزی را که جهان مبتکر غرب را برای مردم سرزمین های خارجی غیرقابل مقاومت کرده است، از بین می برد. ذهن خدمتکار به این می‌پردازد که چگونه اخلاق غربی به شکل‌گیری صرفاً «سیاسی-اخلاقی» در مورد علل اخلاقی تحسین‌برانگیز از حل فقر جهانی و ایجاد صلح تا درمان تغییرات اقلیمی تبدیل شده است. امروزه، صرف ایجاد صداهای صحیح و نشان دادن نجابت ضروری خود با داشتن نظرات صحیح، جایگزینی برای مسئولیت اخلاقی فردی شده است.

در عوض، مینوگ استدلال می‌کند، ما از دولت‌هایمان می‌خواهیم که بار حل مشکلات اجتماعی ما را به دوش بکشند. و مخصوصاً مشکلات اخلاقی برای ما. طعنه آمیز این است که هر چه بیشتر به دولت اجازه دهیم نظم اخلاقی ما را تعیین کند، بیشتر باید به ما گفته شود که چگونه رفتار کنیم و چه فکر کنیم. چنین است ذهن خدمتکار.

One of the grim comedies of the twentieth century was that miserable victims of communist regimes would climb walls, swim rivers, dodge bullets, and find other desperate ways to achieve liberty in the West at the same time that progressive intellectuals would sentimentally proclaim that these very regimes were the wave of the future. A similar tragicomedy is playing out in our century: as the victims of despotism and backwardness from Third World nations pour into Western states, academics and intellectuals present Western life as a nightmare of inequality and oppression.

In The Servile Mind: How Democracy Erodes the Moral Life, Kenneth Minogue explores the intelligentsia’s love affair with social perfection and reveals how that idealistic dream is destroying exactly what has made the inventive Western world irresistible to the peoples of foreign lands. The Servile Mind looks at how Western morality has evolved into mere “politico-moral” posturing about admired ethical causes—from solving world poverty and creating peace to curing climate change. Today, merely making the correct noises and parading one’s essential decency by having the correct opinions has become a substitute for individual moral responsibility.

Instead, Minogue argues, we ask that our governments carry the burden of solving our social—and especially moral—problems for us. The irony is that the more we allow the state to determine our moral order, the more we need to be told how to behave and what to think. Such is the servile mind.