The Sense of Decadence in Nineteenth-Century France

\"این بهترین زمان بود. بدترین زمان بود. \" جمله آغازین معروف داستان چارلز دیکنز در دو شهر می تواند به عنوان شعاری برای توصیف ترکیبی از خوش بینی و بدبینی که تعداد زیادی از روشنفکران قرن نوزدهم شرایط عصر خود را مشاهده کردند. امروزه به سختی ضروری است که عناصر خوش بینانه در دیدگاه قرن نوزدهم از تاریخ را برجسته کنیم. بسیاری از مورخان اخیر به شدت رضایت و انتظارات بزرگ قرن گذشته را با ترس‌ها و نگرانی‌های شایع در عصر ما مقایسه کرده‌اند. غالباً خیلی راحت فرض می‌شود که صد سال پیش همه متفکران برجسته به اندازه جامعه تحصیلکرده به آیین پیشرفت معتاد بودند و آن روندهای زمان خود را که راه را برای فجایع قرن بیستم هموار می‌کرد نادیده گرفتند یا به حداقل رساندند. در قرن نوزدهم، پیروزی‌های مست کننده علم مدرن، انکارناپذیر عموم مردم را به این باور رساند که پیشرفت یک اتفاق نیست، بلکه یک ضرورت است و بدی و بداخلاقی به تدریج از بین خواهد رفت. با این حال، ترس‌ها، تردیدها و اضطراب‌ها در قرن نوزدهم آنطور که اغلب تصور می‌شود استثنایی نبودند. چنین احساساتی به چند فیلسوف و شاعر مخالف مانند شوپنهاور، کی یرکگور، داستایوفسکی، بودلر و نیچه محدود نمی شد.

"It was the best oftimes. It was the worst oftimes. " The famous open­ ing sentence ofCharles Dickens' Tale oJ Two Cities can serve as a motto to characterize the mixture of optimism and pessimism with which a large number of nineteenth-century intellectuals viewed the con­ dition of their age. It is nowadays hardly necessary to accentuate the optimistic elements in the nineteenth-century view of history; many recent historians have sharply contrasted the complacency and the great expectations of the past century with the fears and anxieties rampant in our own age. It is often too readily assumed that a hundred years ago all leading thinkers as weil as the educated public were addicted to the cult of progress and ignored or minimized those trends of their times that paved the way for the catastrophes of the twentieth century. In the nineteenth century the intoxicating triumphs of modern science undeniably induced the general public to believe that pro­ gress was not an accident but a necessity and that evil and immo­ rality would gradually disappear. Yet fears, misgivings, and anxieties were not as exceptional in the nineteenth century as is often imagined. Such feelings were not restricted to a few dissenting philosophers and poets like Schopenhauer, Kierkegaard, 'Dostoevsky, Baudelaire, and Nietzsche.