The Semantic Variability of Absolute Constructions

هدف این کتاب بررسی معنایی ساختارهای مطلق در زبان انگلیسی است. به طور خاص، هدف من ارائه توضیحی برای تنوع معنایی چنین ساختارهایی است. همانطور که به طور گسترده در مطالعات دستوری سنتی زبان انگلیسی ذکر شده است، ضمائم آزاد و عبارات مطلق توانایی ایفای تعدادی نقش منطقی خاص در جملاتی را دارند که در آنها ظاهر می شوند. با این حال، به طور متناقض، آنها فاقد هر گونه نشانه آشکاری از ارتباط منطقی خود با بند مورد اصلاح خود هستند. پس کارکرد منطقی یک ساختار مطلق چگونه تعیین می شود؟ در تلاش برای پاسخ به این سؤال، ناگزیر باید به تعدادی از مسائل کلی‌تر پرداخت: آیا معنایی که به یک عبارت زبانی اختصاص داده می‌شود، لزوماً توسط قواعد زبانی تعیین می‌شود، یا دستور زبان یک زبان در برخی موارد به سادگی می‌تواند تفسیر عبارات را نادیده بگیرد؟ آیا شرایط صدق یک جمله همیشه به استنباط کاربران زبان حساس است؟ اگر چنین است، آیا می‌توان اعتبار هر نسخه واقعاً ماهوی اصل ترکیب‌پذیری را حفظ کرد؟ اینها البته برای هر کسی که به نحو رسمی و معناشناسی زبان طبیعی، فلسفه زبان، یا پردازش زبان علاقه مند است، بسیار جالب است. چارچوب توصیفی فرض شده در سرتاسر نظریه معنایی است که توسط ریچارد مونتاگ (1970a, 1970b, 1973) و پیروانش توسعه یافته است. (برای آشنایی کامل با معناشناسی مونتاگ، خواننده ممکن است به داوتی، وال و پیترز (1981) مراجعه کند.

The goal of this book is to investigate the semantics of absolute constructions in English; specifically, my object is to provide an explanation for the semantic variability of such constructions. As has been widely noted in traditional grammatical studies of English, free adjuncts and absolute phrases have the ability to playa number of specific logical roles in the sentences in which they appear; yet, paradoxically, they lack any overt indication of their logical connection to the clause which they modify. How, then, is the logical function of an absolute construction determined? In attempting to answer this question, one must inevitably address a number of more general issues: Is the meaning assigned to a linguistic expression necessarily determined by linguistic rules, or can the grammar of a language in some cases simply underdetermine the interpretation of expressions? Are the truthconditions of a sentence ever sensitive to the inferences of language users? If so, then is it possible to maintain the validity of any really substantive version of the Compositionality Principle? These are, of course, issues of great inherent interest to anyone concerned with the formal syntax and semantics of natural language, with the philosophy of language, or with language processing. The descriptive framework assumed throughout is the semantic theory developed by Richard Montague (1970a, 1970b, 1973) and his followers. (For a very thorough introduction to Montague semantics, the reader may refer to Dowty, Wall and Peters (1981 ).